می‌ریم اردو
اگر قرار باشد از تمام خاطرات خوب مدرسه رفتنمان، فقط یکی را به یاد بیاوریم و تعریف کنیم، احتمالا آن یک خاطره برمی‌گردد به زمانی که با همکلاسی‌هایمان رفته بودیم اردو. یک سفر هیجان‌انگیز و گروهی که با رضایتنامه گرفتن از والدین شروع می‌شد و با شعر خواندن و جنگولک‌بازی توی مینی‌بوس موقع برگشت به پایان می‌رسید.
در واقع اردو یکی از بهترین و مناسب‌ترین شرایطی است که می‌توان به تعلیم و تربیت دانش‌آموزان پرداخت و کلاس درس را بیرون از محیط مدرسه و چه بسا پربار‌تر برگزار کرد. به این علت که دانش‌آموزان در محیطی بسیار متفاوت‌تر از کلاس درس و نیمکت‌های همیشگی مدرسه قرار می‌گیرند و بدون قوانین معمول حاکم بر کلاس و مدرسه ابعاد اخلاقی، اجتماعی، علمی و مهارتی خود را به نمایش گذاشته یا فرا می‌گیرند.
تجربه اردو رفتن شاید برای بچه‌های امروزی چندان ملموس نباشد، چرا که این روزها اختصاص بودجه‌ای ویژه برای برگزاری اردوهای دانش‌آموزی و اجرای چنین فعالیت‌هایی در آموزش و پرورش چندان آسان نیست، با این حال مساعدت و تسهیل مشکلات مادی برای برگزاری این اردوها هم چندان محال به‌نظر نمی‌رسد.
آنطور که مسئولان آموزشی می‌گویند، قرار است ترتیبی اتخاذ کنند تا امسال هر دانش‌آموز حداقل در طول سال تحصیلی
2 روز سفر تربیتی نظیر اردوی راهیان نور، راهیان پیشرفت و... برود و بخشی از مشکلاتی که در این زمینه وجود داشته از میان برداشته شود. ضمن اینکه قرار است از مشارکت داوطلبانه والدین با عنوان «اردویار» هم در این موضوع استفاده شود تا بچه‌ها بتوانند این سفر خاطره‌انگیز را تجربه کنند.
در همینه زمینه :
