نکته بازی/ خب پس چرا تشریف می‌آورند؟

تیم ملی امید در مسیر راهیابی به فوتبال المپیک با شکستی بسیار زودهنگام مواجه شد. شاگردان رضا عنایتی باید در جام ملت‌های آسیا در زمره 3‌تیم برتر قرار می‌گرفتند تا به پاریس برسند، اما این تیم حتی موفق به راهیابی به مرحله نهایی خود جام ملت‌ها هم نشد! به‌نظر می‌رسد مردم و رسانه‌ها دیگر حوصله انتقاد کردن از این دست ناکامی‌ها را هم ندارند، اما عجیب است که همان نقدهای مختصر هم به مذاق دوستان خوش نیامده. بعد از واکنش تند عنایتی به منتقدان، حالا مهدی رحمتی هم گفته: «چرا از عنایتی انتظار صعود داشتیم؟ از امیر قلعه‌نویی هم نباید انتظار قهرمانی داشته باشیم.» خب پس می‌شود بفرمایید دوستان چرا این سمت‌ها را قبول می‌کنند؟ برای باختن؟ اگر اینطوری است که ما هم بلدیم ببازیم، ما را سرمربی تیم ملی کنید!

مشکل تیم پیدا شد؟
مورد علیرضا جهانبخش در فاینورد بسیار جالب است. استاد در 2‌بازی ابتدایی فصل فیکس بود که فاینورد هیچ‌کدام را نبرد. پس از آن سرمربی تیم تصمیم گرفت جهانبخش را روی نیمکت بنشاند و یک دقیقه هم به او بازی ندهد. نتیجه چنین تغییری شگفت‌انگیز بود؛ 3‌پیروزی و به ثمر رساندن 17‌گل! فاینورد این هفته 6بر یک هیرنفین را شکست داد تا اصلا جای خالی جهانبخش احساس نشود. این تیم در 2‌بازی قبلی هم 2‌پیروزی 5و 6‌گله به‌دست آورده بود تا شاید به شوخی بتوان گفت مشکل فاینورد پیدا شده است! جالب اینجاست که یکی از رسانه‌ها در توضیح نیمکت‌نشینی جهانبخش نوشته بود: «این اتفاق با وجود درخشش او در بازی‌های دوستانه تیم ملی برابر بلغارستان و آنگولا رخ داده است.» درخشش؟ بلغارستان؟ آنگولا؟

ما مردم از شما ممنونیم!
حمید مطهری فوق‌العاده آدم جالبی است و پشت هر جمله او فوجی از حکمت موج می‌زند. این مربی که تلاش‌های خستگی‌ناپذیرش برای سقوط نساجی در فصل گذشته به جایی نرسید، پس از آن به عضویت کادرفنی تیم ملی در آمد تا در کنار دیگر چهره‌های شایسته همچون سعید الهویی، رحمان رضایی، خداداد عزیزی و هومن افاضلی قرار بگیرد. حالا اما مطهری گفته چه فداکاری بزرگی در حق فوتبال ایران کرده: «پیشنهادهایی از لیگ برتر داشتم و با اینکه متمول نبودند، ولی رقم‌شان قابل قیاس با تیم ملی نیست. منتی نیست ولی به‌خاطر تیم ملی مردم و اینکه قلعه‌نویی درخواست کرد، ماندم.» همه ما مردم از اینکه حضرتعالی به درخواست یکپارچه و میلیونی‌مان جواب مثبت دادید و در تیم ملی ماندید، از شما سپاسگزاریم. کاش یک روز توان جبران داشته باشیم!