شاید ناسا حیات در مریخ را نابود کرده باشد

در سال۱۹۷۶، ناسا فرودگرهای «وایکینگ‌یک» و «وایکینگ دو» را به فضا پرتاب کرد که 4 آزمایش مجزا برای کشف چشم‌انداز مریخ به‌منظور پیدا کردن نشانه‌هایی از حیات انجام دادند. «دِریک شولتزه ماکوخ» یک اخترزیست‌شناس از دانشگاه فنی برلین، استدلال بحث‌برانگیزی را طرح کرده مبنی بر اینکه فرودگرهای وایکینگ ناسا ممکن است تقریبا ۵۰سال پیش به‌صورت ناخواسته حیات میکروبی مریخ را نابود کرده باشند.
شولتزه ماکوخ بر این باور است که فرودگرهای وایکینگ که با چشم‌انداز زمین‌محور طراحی شده بودند، ممکن است نمونه‌های مریخ را بیش از حد از آب اشباع کرده باشند. روی زمین، آب مایه حیات است، اما در سیاره سرخ که به‌طور قابل‌توجهی تفاوت دارد، آب بیش از حد ممکن است مضر باشد. شولتزه ماکوخ از صحرای آتاکاما در شیلی (خانه میکروب‌هایی که در آب‌وهوای بسیار خشک رشد می‌کنند) به‌عنوان مشابه زمینی احتمالی نام می‌برد.
 این موجودات در سنگ‌های متخلخل که حداقل رطوبت اتمسفر را جذب می‌کنند، رشد می‌کنند. اعتقاد بر این است که سنگ‌های مشابهی در مریخ وجود دارند که شولتزه ماکوخ را به این سؤال واداشت که آیا فرودگرهای وایکینگ ممکن است با غرق کردن میکروب‌های مریخی در آب، آنها را از بین برده باشند؟ به‌گفته او، نیم‌قرن پس از ماموریت وایکینگ‌ها، چیزهای زیادی تغییر کرده است.
کاوشگرها و مریخ‌نوردهای بیشتری سطح مریخ را با جزئیات بیشتری کاوش کرده‌اند.
 از سوی دیگر آلبرتو فیرن، اختر زیست‌شناس در دانشگاه کرنل و یکی از نویسندگان یک مطالعه در سال۲۰۱۸، از نظریه شولتزه ماکوخ حمایت می‌کند و می‌گوید که آب بیش از حد می‌تواند منجر به نابودی میکروب‌های مریخی شده باشد و در نتیجه می‌توان نتایج متناقض وایکینگ را توضیح داد.
 کریس مک‌کی، یک اخترزیست‌شناس در مرکز تحقیقات ایمز ناسا هم استدلال می‌کند که ماموریت‌های بعدی مانند فرودگر فونیکس ناسا توضیحات دیگری را ارائه کرده‌اند. مک کی از کشف پرکلرات‌ها (دسته‌ای از مواد شیمیایی که در زمین نیز یافت می‌شود) به‌عنوان شواهد کافی برای رد هرگونه حدس و گمان در مورد حیات مریخ اشاره می‌کند.
درحالی‌که ادعای شولتزه ماکوخ توسط بسیاری تحریک‌آمیز تلقی می‌شود، اما چالش‌ها و پیامدهای مهم جست‌وجوی حیات در سیارات دیگر را یادآوری می‌کند. اینکه آیا ماموریت‌های وایکینگ واقعا با اشکال حیات مریخ تماس پیدا کردند و نابودشان کردند، موضوعی بحث‌برانگیز است که نیاز به بررسی بیشتر و روش‌های بالقوه پیچیده‌تر در ماموریت‌های آینده مریخ دارد.