پیروزی‌های بزرگ از دل بحران‌ها

شبیر فیروزیان

سنت الهی این است:«پیروزی‌های بزرگ از دل شرایط به ظاهر بحرانی به‌دست می‌آید.» برخی معاندان و مخالفان جمهوری اسلامی و غربگرایان در چند روز گذشته در فضای مجازی، با بحرانی و فاجعه‌بار توصیف کردن شرایط امروز جمهوری اسلامی، این بشارت رهبر معظم انقلاب را به تمسخر گرفته‌اند که فرمودند:«ما به قله‌ها نزدیک شده‌ایم، نبایدخسته شویم.»
اینگونه مطالب تمسخرآمیز، برای من یادآور واقعه‌ای تاریخی بود که در ادامه ضمن‌ بیان آن، تحلیلی در این زمینه ارائه خواهم کرد.

وحشت‌آفرینی از صدر اسلام
در شرایط به‌ظاهر بحرانی و وحشت‌انگیز جنگ احزاب، مسلمانان با دیدن انبوه سپاه دشمن، احساس بن‌بست و شکست کردند و از شدت ترس به‌خود می‌لرزیدند(احزاب: ۱۱-۱۰)، اما پیامبراکرم(ص) در آن شرایط به ظاهر بحرانی، به آنان بشارت پیروزی‌های بزرگ در آینده را می‌دادند و می‌فرمودند: «به‌زودی در امنیت کامل به طواف کعبه خواهیم رفت و خداوند کسری و قیصر را نابود کرده و گنج‌های آنان را در راه خدا انفاق خواهیم کرد.»(دلایل النبوه، بیهقی، ج۳، ص۴۰۲)
منافقان و بیماردلان این نوع بشارت‌های پیامبر(ص) را تمسخر می‌کردند و می‌گفتند:« ما الان در شرایطی هستیم که برای قضای حاجت نمی‌توانیم کمی آن طرف‌تر برویم، آنگاه محمد می‌پندارد که ما از گنج‌های قیصر و کسری بهره‌مند می‌شویم!»(همان)
آری! پیامبر(ص) با چشم بصیرتشان آینده را می‌دیدند و بشارت می‌دادند. بشارتی که در نهایت با فاصله کوتاهی محقق شد.

امیدکاذب یا روشنگری حقیقی؟
آیات متعددی از قرآن کریم این نوید را به همه- به‌خصوص مومنان جبهه حق- می‌دهد که:
«گاه خداوند پیروزی‌های بزرگ را از دل یک شرایط به ظاهر بحرانی که همه احساس بن‌بست و احساس شکست قطعی می‌کنند، نصیب جبهه حق می‌کند.»
ماجرای عبور قوم‌ موسی(ع) از بن‌بست رود نیل درحالی‌که سپاهیان فرعون پشت سرشان بودند.
پیروزی سپاه اندک طالوت در مقابل انبوه سپاه جالوت.
پیروزی سپاه اندک مسلمانان بر سپاه ۳برابری کفار در جنگ بدر با وجود شرایط جغرافیایی بدتر از دشمن و تجهیزات بسیار کمتر از تجهیزات دشمن.
شرایط عجیب و دلهره‌آور جنگ احزاب و پیروزی شگفت‌آور مسلمانان که پیش‌تر به آن اشاره شد و موارد متعدد دیگر...

ضرورت داشتن امید به آینده و باور قلبی
بدیهی است جامعه‌شناسی و علوم سیاسی غربی که بر بنیان‌های پوزیتیویستی بنا شده‌اند و درکی از واقعیات غیبی عالم ندارند، این بشارت‌ها را نه‌واقعی، بلکه خرافی و برای تزریق «امید کاذب» به مردم می‌دانند و حتی آن را مسخره می‌کنند.
اما اولیای خدا و مومنان واقعی که اندیشه‌شان متکی به مبانی قرآنی است و علاوه بر «واقعیات عینی» عالم، به «واقعیات غیبی» عالم و وعده‌های غیبی خداوند نیز باور عمیق و قلبی دارند، تصویر دیگری از آینده دارند و پدیده‌های سیاسی و اجتماعی را به گونه‌ای دیگر تحلیل می‌کنند.