گزارش
سیاست رضاخان در ورزش زنان
اینکه از کی زنان در ایران به عرصه ورزش ورود کردند به دوران پهلوی برمی‌گردد. البته تا اواخر دوره پهلوی اول، فعالیت چشمگیری نداشتند چرا که فعالیت‌های اجتماعی زنان در آن برهه تحت تأثیر فرهنگ و نگرش جامعه بود؛ بنابراین می‌توان استنباط کرد در دوره قاجار شرایط فعالیت اجتماعی بانوان به‌مراتب سخت‌تر بوده است؛ به‌گونه‌ای که زن‌ها حق انجام خیلی از کارها را به‌صورت آشکار نداشتند و ورزش کردن آنها امری بعید و خلاف عرف تلقی می‌شد. حتی صحبت کردن در مورد اهمیت ورزش برای بانوان، عواقب ناگواری به همراه داشت؛ اما در مورد ورزش آقایان در عهد قاجار شرایط فرق می‌کرد. نخستین انجمن ورزشی مختص مردان تحت عنوان «انجمن مؤسسین ورزش» در اواخر قاجار شکل گرفت و میرزا ولی‌خان ورزنده، فارغ‌التحصیل مدرسه ژیمناستیک بروکسل نیز به‌عنوان معلم ورزش انتخاب و استخدام شد.
بد نیست بدانید «انجمن مؤسسین ورزش» برای بانوان در نیمه دوم حکومت رضاخان ایجاد شد. رضاخان به‌منظور تحقق علائق ناسیونالیستی خود، از همان ابتدای قدرت، با انتقاد از ضعف جسمانی ایرانیان، ترویج ورزش‌های جسمانی برای ایرانیان به‌ویژه زنان ایرانی را سرلوحه کار خود قرار داد و از طرق مختلف به ترویج ورزش بانوان پرداخت. نخستین کاری هم که انجام‌داد، اقدامات فرهنگی و عمرانی بود که با صدور دستور فراهم‌سازی زمین‌های ورزشی و احداث استادیوم‌های ورزشی و تأسیس انجمن‌های تربیت بدنی آغاز شد و با اجباری کردن تحصیل و تدریس علوم ورزشی در تمام مدارس کشور سعی کرد نظام آموزشی را به مسیری سوق دهد که از قافله تمدن‌گرایی عقب نماند.
یک‌سال بعد در سال (1307) 3ساعت ورزش زنانه در هفته برای مدارس بانوان به عنوان برنامه ورزشی جدید مدارس تعیین و انجمن ملی تربیت بدنی در سال (1312) تاسیس شد. این سیاست رضاخانی در حوزه ورزش با برگزاری مسابقات ورزشی و اعزام ورزشکاران به مسابقات جهانی به نقطه اوج خود رسید.
در نگاه اول شاید این طور برآورد شود ورزش کردن بانوان امری تأثیرگذار در سلامت جامعه است اما باید گفت رضاخان با کشف حجاب و ترویج ورزش‌های متنوع در کشور آن هم با لباس‌های عمدتا نیمه‌برهنه لطمه زیادی به هویت ایرانی اسلامی کشور زد.
