ما جانبازان خوزستانیم؛ صدایمان را بشنوید

«کمکمان کنید»؛ این درخواست ورزشکارانی است که نه اسپانسری برای حمایت دارند و نه جای مناسبی برای تمرین. بسکتبالیست‌های خوزستانی که یا به‌خاطر جنگ ایران و عراق بخشی از بدنشان را از دست داده‌اند و عنوان جانباز را ‌یدک می‌کشند یا به دلایلی دیگر معلولیت دارند‌، روزهای سختی را در ورزش پشت سر می‌گذارند؛ به‌خصوص در گرمای بالای 50درجه این استان.
عادل طرفی را بسکتبالی‌ها به‌خوبی می‌شناسند؛ جانبازی که سال‌ها در تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران حضور داشت و بعد از بازی‌های آسیایی‌2018 جاکارتا از این تیم خداحافظی کرد. او به نمایندگی از بسکتبالیست‌های خوزستان از شرایطی که اجازه نمی‌دهد آنها یک تیم داشته باشند، گلایه می‌کند: «چند سال است که بسکتبال با ویلچر در خوزستان با بحران مواجه است. همه ما را رها کرده‌اند، نه کسی نظارت می‌کند و نه کسی حمایت.» تنها دلخوشی این ورزشکاران تمرین در سالن قدیمی اهواز است؛ سالنی که در گرمای مرداد، کولر هم ندارد. طرفی می‌گوید: «ما فقط می‌خواهیم یکی صدای ما را بشنود. کفپوش سالن برای 30سال قبل است و ویلچرهای ما هم رینگ و تیوپ مناسبی ندارد. در گرمای تابستان اهواز کولر سالن هم خراب است.»
بسکتبالیست‌های خوزستانی در حالی فراموش شده‌اند که تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران به‌تازگی سهمیه بازی‌های پارالمپیک 2024 پاریس را به‌دست آورده‌ است. خوزستان در حد تیم ملی هم بازیکن دارد؛ فالح عیاشی بازیکنی بود که از این استان به تیم ملی دعوت شد اما روزهای آخر به‌خاطر مصدومیت نتوانست در مسابقات قهرمانی جهان حاضر شود. به‌گفته طرفی، خوزستان به اندازه 3تیم باشگاهی بازیکن دارد اما مسئله این است که کسی از آنها حمایت نمی‌کند: «من جانباز 70درصدم. دو سه بازیکن دیگر هم داریم که جانباز هستند اما هر جا می‌رویم که از ما حمایت کنند و بتوانیم یک تیم تشکیل بدهیم، بهانه می‌آورند و می‌گویند اصل قانون فلان و قانون بیسار دست و پایمان را بسته است. شرکت ملی نفت، ملی حفاری، فولاد اکسین، پتروشیمی‌ها و... همه در خوزستان هستند و اگر بخواهند می‌توانند از ما حمایت کنند، ولی نمی‌خواهند. اگر یک شرکت بخواهد از جانبازان حمایت کند، چه‌کسی می‌تواند بگوید چرا کمک کرده‌اید؟»
بسکتبالیست‌های خوزستان توقع زیادی هم ندارند. آنها فقط دنبال اسپانسری هستند که هزینه‌های حضور تیم در لیگ را بپردازد. طرفی هزینه‌ها را اینطور برآورد می‌کند: «بازیکنان ما حق‌الزحمه هم نمی‌خواهند. فقط می‌خواهند یکی هزینه کند تا بتوانیم در لیگ بازی کنیم. کل هزینه درخواستی ما هزینه رفت‌وآمد، اسکان و خورد و خوراک برای مسابقات است که در کل 500میلیون تومان می‌شود؛ در حد یک‌دهم قیمت یک بازیکن‌ درجه‌3 فوتبال.» یک تیم 15نفره که چند بازیکن جانباز دارد، ارزش 500میلیون هزینه‌کردن را ندارد؟
وضعیت لیگ بسکتبال با ویلچر هم چندان راضی‌کننده نیست. به‌گفته طرفی، هر سال لیگ با 8-7تیم استارت می‌خورد اما با 5-4تیم به پایان می‌رسد. تیم‌هایی که نمی‌توانند از پس هزینه‌ها بربیایند، نیمه‌های راه از مسابقات کنار می‌کشند. با این حال، طرفی می‌گوید وضعیت در استان‌های دیگر بهتر از خوزستان است: «در آمل، مشهد و تهران وضعیت تیم‌ها بهتر است ولی در خوزستان هیچ‌کس از ما حمایت نمی‌کند.» شهرداری اهواز آخرین جایی بوده که قول همکاری به بسکتبالیست‌ها داده بود اما نهایت کمک آنها 10میلیون تومان برای خرید لباس بود. طرفی از برخورد مسئولان شهرداری دلخور است: «برای همین مبلغ هم از ما کلی فاکتور خواستند که ترجیح دادیم این پول را هم نگیریم. با 10میلیون تومان برای چند نفر می‌شود لباس خرید؟» بسکتبالیست‌های خوزستان در انتظار حمایت بیشتر هستند تا حداقل فصل پیش‌رو را بتوانند در لیگ بازی کنند.