پادشاه زردپوش

نصف اتفاقات تاریخ و جهان هستی، در نتیجه‌ سفر کردن رخ داده است. اصلا این سفر بر هر دردی دواست. شما می‌خواهی تفریح کنی، می‌روی سفر. می‌خواهی جنس وارد یا صادر کنی، جنس‌ها می‌روند سفر؛ مثلا همین انبه، از هزاران سال قبل در شبه‌جزیره هند پرورش داده می‌شده است. مدت‌ها می‌گذرد تا قرن چهارم و پنجم قبل از میلاد که تصمیم می‌گیرند این نعمت خدا را در اختیار بقیه هم قرار بدهند. اینجوری می‌شود که انبه نخستین سفر خودش را از شبه جزیره هند به آسیای شرقی شروع می‌کند. البته ماجراجویی انبه به همین جا ختم نشده و به دنیاگردی تبدیل می‌شود؛ تا جایی که امروز انبه در اکثر کشورهای گرمسیری پرورش پیدا می‌کند و به نقاط دیگر صادر می‌شود. محبوبیت انبه به حدی زیاد می‌شود که تصمیم می‌گیرند روزی را برای این میوه خوشمزه درنظر بگیرند. به این ترتیب تاریخ ۲۲ژوئن را به‌عنوان روز جهانی انبه نامگذاری می‌کنند.

یکی از خوشمزه‌ترین و جذاب‌ترین خوراکی‌های تابستانی، همین انبه‌ است. میوه لاکچری‌ای که وقتی تابستان می‌شود، بار سفر می‌بندد و از هند می‌آید ایران تا دل ما را شاد کند. راستش انبه یکی از بسازترین میوه‌های تابستانی است؛ نوشیدنی، بستنی، دسر، کیک، فرنی، ترشی، مربا و … اصلا از هر انگشتش هزار تا هنر می‌بارد. بالاخره لقب «پادشاه میوه‌ها» را به هر میوه‌ای نمی‌دهند که، باید یک کم هنر داشته باشد. انبه نخستین‌بار از کشورهای هند و پاکستان به استان
سیستان و بلوچستان سفر کرد. تا مدت‌ها مردم ایران از انبه‌های وارداتی استفاده می‌کردند، اما از آنجایی که ایرانی‌ها نبوغ خودشان را در هر زمینه‌ای به‌کار می‌برند، با خودشان گفتند که وقت استقلال است. با بررسی آب و هوا و خاک مناسب برای پرورش انبه، استان‌های جنوبی ایران مثل هرمزگان و سیستان و بلوچستان را انتخاب کردند. سفربازی انبه در ایران، از همین نقطه شروع شد. بعد از اینکه به‌خوبی در سیستان و بلوچستان و هرمزگان جا افتاد، رفت سراغ مناطق بعدی. این روزها انبه در سواحل دریای عمان، مناطق راسک، سرباز، قصرقند، نیک‌شهر، دشتیاری و چابهار کشت می‌شود، اما همچنان بیشترین میزان زراعت انبه در ایران مربوط به استان هرمزگان است. شهرستان‌های میناب، رودان، بندرعباس و جاسک، از مناطق اصلی پرورش انبه هستند. گفته می‌شود به‌طور کلی حدود ۱۴۵۰هکتار سطح کشت انبه ایران مربوط به استان هرمزگان است.