آشپزخانه زهراخانم وقف پخت غذای نذری است
سمیرا باباجانپور
هنوز چادر مشکی که مادرش برایش دوخته بود، اندازه قدش نشده بود که برای رفتن به تکیه لحظه‌شماری می‌کرد. دلش می‌خواست مثل بزرگ‌ترها تکیه محله را آب‌وجارو کند و پارچه سیاه و سبز را دورتادور دیوار نصب کند. از همان کودکی دلش پر می‌کشید برای اینکه پای دیگ غذای نذری امام‌حسین(ع) بایستد. زهرا عباسی سال‌هاست بانی آشپزخانه‌ای است که به عشق امام حسین(ع) چراغش خاموش نمی‌شود.
بساط نذری‌پزان مهیاست
بوی غذای نذری همه خانه را پرکرده است. با آغاز محرم آشپزخانه غذای نذری زهرا عباسی جای سوزن انداختن نیست. بیشتر زنان محله برای کمک می‌آیند. زنان دورهم جمع شده‌اند تا با کمک همدیگر غذای نذری را آماده کنند؛ غذای معروف هیئت‌های محله کن مانند فسنجان. زنان چند روز قبل گردوها را شکسته و خورشت را بار گذاشته‌اند. زهراخانم چادر به کمر بسته و سبد میوه را بین خانم‌ها می‌چرخاند تا خستگی در کنند. او و دوستانش آشپزهای خوبی هستند و غذای نذری بسیاری از هیئت‌های محله را آماده می‌کنند. او می‌گوید: «سال‌ها پیش چند پسربچه هیئت کوچکی به نام دو طفلان مسلم راه‌اندازی کردند. تصمیم گرفتیم برای هیئت‌شان غذا درست کنیم. این رسم هنوز هم ادامه دارد و آن پسربچه‌ها الآن برای خودشان جوان و برومند شده‌اند. ما همچنان سر قولمان هستیم. در آشپزخانه‌ای که زنان خیر محله در اختیارمان گذاشتند ما خیلی کارها می‌کنیم. وسایل موردنیاز غذای بسیاری از هیئت‌ها اینجا آماده می‌شود. نه‌تنها هیئت‌های کن، بلکه هیئت‌های محله‌های دیگر تهران هم سراغمان می‌آیند تا برایشان غذا آماده کنیم. من هم اگر بانوی نیازمندی در جمع باشد از بانی غذای آن روز درخواست می‌کنم تا کمکی به او کند.»
خانه نیکوکاری محله
بافت مذهبی محله کن از قدیم زمینه حضور زنان در محافل مذهبی را فراهم کرده است و همین باعث شد تا بسیاری از بانوان محله به مدد این دورهمی‌ها بتوانند در کار خیر سهیم باشند. در این میان زهرا عباسی را همه اهالی می‌شناسند.
او 20سال بیشتر نداشت که به‌طورجدی وارد کار خیر و جمع‌آوری مایحتاج موردنیاز خانواده‌های بی‌بضاعت شد. خانه او سال‌ها خانه نیکوکاری است و محلی قابل‌اعتماد برای کمک‌های مردمی به نیازمندان شده است. او می‌گوید: «درهای این خانه روی مهمانان سیدالشهدا(ع) همیشه باز است؛ جایی که بتوانند برای نیکی و کار خیر تلاش کنند.»
