عمامه‌های سیاه

جمعیت سادات کشورمان در شهرها و روستاها بسیار زیاد است. این افراد از گذشته همواره مورد احترام و توجه بودند و مثل هر گروه دیگری، پوشش آنها در گذشته شامل نمادهای مشخص بوده است. این نمادها برای این انتخاب می‌شدند که سادات همدیگر را بشناسند و ارتباط‌شان با یکدیگر حفظ شود و از طرف دیگر، مردم هم بتوانند با شناخت آنها احترامشان را نگه‌دارند.
یکی از ارکان پوششی سادات عمامه بود؛ پوششی برای سر مردان که از پارچه نازک که دور سر پیچیده می‌شود و معمولاً این پارچه را روی عرقچین و در قدیم روی نوعی شبیه کلاه می‌پیچیدند. عمامه از خصایص اعراب بود و پس از ظهور اسلام، در سراسر کشورهای اسلامی رواج یافت و در آغاز اهل فضل و علمای دین و اندک اندک دیگر طبقات جامعه آن را پذیرفتند و در دیگر بلاد اسلامی به حدی اهمیت پیدا کرد که به‌عنوان میزان شخصیت و فضل افراد به شمار می‌رفت.در دوره خلفا، سپاهیان عمامه سیاه بر سر می‌گذاشتند و بعضی از بزرگ‌زادگان عمامه زرد. عمامه سبز که نشان سادات و علویان شد و از قرن هشتم هجری قمری بیشتر رشد کرد و در ایران تا همین امروز عمامه سیاه و سبز مخصوص سادات است و عمامه سفید یا رنگ‌های زرد کم‌رنگ (شیر شکری) از آن دیگر مردم.

وارثان مظلومیت امام‌حسین‌ع  
استفاده سادات از عمامه سیاه، تأسی و پیروی از جد بزرگوارشان حضرت رسول اکرم(ص) است. روایات زیادی وجود دارد که آن حضرت عمامه سیاه داشتند. چنانچه جعفر بن عمرو بن حریث گفته: «پیامبر(ص) را روی منبر دیدم درحالی‌که عمامه سیاه بر سر داشت و یک طرف آن بین شانه‌های او آویزان بود.» به مرور استفاده از رنگ سیاه به‌عنوان علامت سادات در میان سادات و بنی هاشم مرسوم شد. عده‌ای هم معتقدند که شاهان صفوی، عمامه سیاه را برای سادات شعار و علامت قرار دادند، تا به‌عنوان وارثان مظلومیت امام‌حسین(ع) دائما در مصیبت جدشان عزادار باشند. امروزه استفاده از عمامه سیاه برای روحانی‌های سادات، مرسوم است.
 
سربند سیدی
رنگ سبز به‌عنوان رنگی آشنا که در پوشش‌ ویژه سادات است و حتی عده زیادی از مردم به این رنگ سبز خاص، سبز سیدی می‌گویند؛ رنگی که در دوره‌های مختلف تاریخی به نمادی در پوشش سادات تبدیل شد و بعدها، استفاده از کلاه‌های گرد و عرق‌چین‌های سبز بین سادات رواج پیدا کرد. خیلی از سادات عادت داشتند شالی سبزرنگ را به‌عنوان نمادی از نسب و اعتقادات خود بر گردن بیندازند یا دور کمر ببندند. از آنجا که سادات غیرروحانی با لباسی شبیه به بقیه مردم در جامعه حضور داشتند، استفاده از سربند و کلاه سبز برای نشان‌دادن سادات‌بودن آنها رواج پیدا کرد.