سرزمین آب های شیرین

مریم باقرپور-روزنامه‌نگار

در نزدیکی شمال شرق پایتخت و حوالی منطقه فشم در لواسانات و میان مزارع و باغ‌های سرسبز، در محدوده آهار، روستایی خوش و آب وهوا قرار دارد که با مناظر زیبا و درختان میوه‌های تابستانی، مسیر هموار و صدای برخورد آب رودخانه با سنگ‌ها، لذت گشت‌وگذار، دوچرخه‌سواری و قدم زدن را برای گردشگران چندبرابر می‌کند. روستای ۸۰۰ ساله شکرآب در میان کوه‌های البرز قرار دارد و امامزاده‌ای با همین قدمت در روستا، توجه هر گردشگری را به‌خود جلب می‌کند؛ جایی که مسیر غربی آن به شهرستانک می‌رسد، آنجا هم در گذشته محلی برای سیاحت و شکار شاهان قاجار به‌شمار می‌آمد.

پیاده‌روی در مسیر سبز

رودخانه خروشان و درختانی که زیر بار میوه‌ها کمر خم کرده‌اند در کنار چراگاه ۵۰۰ ساله‌اش در پای کوه‌ها از ویژگی‌های خاص شکرآب است که به‌دلیل وجود قنات‌ها و چشمه‌هایش به سرزمین آب‌های شیرین معروف شده و برای همین نامش را شکرآب گذاشته‌اند. این روستا بعد از آهار قرار دارد و برای رسیدن به آن باید ابتدا به روستای آهار بروید و سپس به شکرآب برسید.‌ تردد با خودرو بین این دو روستا امکان‌پذیر است اما بسیاری از طبیعت‌گردان ترجیح می‌دهند با 2ساعت پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری از مسیری سرسبز عبور کنند؛ مسیری که در تابستان پر از گیلاس و آلبالو و از میان باغ‌ها چشمه‌ها و قنات‌هایی جاری است. نمونه‌اش را هم می‌توان چشمه برفی شکرآب دانست که باعث زیبایی محل می‌شود.

دره‌ اسبول

در کنار این زیبایی‌ها، دره‌ای سمت جنوب آبشار شکرآب است که حدود ۴۰۰‌متر طول دارد. این دره که اسبول دره یا به قول محلی‌ها «نواسبول» نامیده می‌شود، مقصد کوهنوردان و در بیشتر روزهای سال پوشیده از برف است و در اطرافش چشمه‌های پرشماری می‌جوشد. قسمتی از اسبول دره، ساختاری صخره‌ای دارد و در میان آن شکاف‌هایی هست که شبیه غارند و اهالی به این شکاف‌ها اسبول می‌گویند. این شکاف‌های غارمانند بیشتر اواخر شهریور با آب شدن برف‌ها دیده می‌شوند. اطراف اسبول‌دره‌گونه‌های گیاهی زیادی در اواخر تابستان رشد می‌کند به همین دلیل چوپانان منطقه گوسفندان خود را برای چرا، در شهریور و مهرماه به این ناحیه می‌آورند.

استراحت در کنار امامزادگان

آرامگاه امامزادگان سیدطاهر و زاهد(ع) از نوادگان زید، پسر امام سجاد(ع) در روستای شکرآب، که میراث اینجاست، قدمت بنای اولیه‌اش به اواسط دوره صفویه می‌رسد و در دوره قاجار بازسازی و نوسازی شده است. آستان امامزادگان با وسعت 40متری با وجود آنکه در منطقه‌ای کوهستانی و فاقد جاده ماشین‌رو قرار دارد، اما در‌ماه میزبان بیش از 3هزار زائر است که بیشترشان تابستان‌ها برای زیارت و استراحت به این محل می‌آیند. البته در بخشی از محوطه امامزاده، ساختمانی قدیمی وجود دارد که به خرابه پیر مشهور است. روایت شده پیرمرادی حدود قرن6 در این محل چله‌نشینی می‌کرد که سرپناه او امروزه به خرابه پیر معروف است البته در ساختمان را قفل کرده‌اند.

آب تنی در آبشار 10متری

پس از عبور از آستان امامزادگان گردشگران به  دو راهی می‌رسند که یکی به قله توچال و دیگری آبشار معروف شکرآب (مسیر سمت راست) است. این آبشار با حدود ۱۰‌متر ارتفاع در ۲ کیلومتری روستای آهار قرار گرفته است و پیاده‌روی از روستا تا آبشار هم حدود 2ساعتی طول می‌کشد. به همین دلیل به طبیعت گردان پیشنهاد می‌شود با امکانات و تجهیزات لازم پای در این مسیر بگذارند. چون مسیر پستی و بلندی‌های زیادی دارد، چه بسا مسافران به‌دلیل نامناسب بودن کفش‌شان راه بازگشت را در پیش بگیرند. البته بسیاری از مردم در انتهای مسیر، تن خود را به آب زلال و خنک آبشار شکرآب می‌سپارند.

قزل ماما مقصد کوهنوردان

روستای شکرآب،  جز طبیعت سبز، آبشار و امامزاده، مقصد جذابی برای کوهنوردان هم است، چون قلعه دختر یا قزل ماما یکی از قله‌هایی است که در محدوده کوهستانی قرار دارد و ارتفاعش به ۳۲۵۰‌متر می‌رسد. دلیل نامگذاری قله هم قلعه‌ای است که این روزها تنها چند دیوار مخروبه از آن باقی‌مانده اما قدمتش به دوره ساسانیان می‌رسد. این خرابه بین اهالی به قصر دخترک معروف است و معتقدند که از آن به‌عنوان آتشکده استفاده می‌شد. ساختمان این قلعه از جنس سنگ و ساروج است و از دور بر بلندای قله خودنمایی می‌کند. شکل آن تقریباً مربعی به ابعاد حدودی ۱۰ در ۱۱‌متر است.