نیک‌‌کرداران سرخوشند

سروش جنابی-روزنامه‌نگار

خیلی وقت است که به غر‌زدن عادت کرده‌ایم. معمولاً تلخ‌ترین صحنه‌های زندگی را مرتب و لاینقطع برای هم با آب و تاب و گاهی اغراق روایت می‌کنیم.
جالب اینکه بدترین آنها به مستندترین و معتبرترین تبدیل می‌شود. شکر خدا همه کارشناسند در همه حوزه‌ها. بدین‌ترتیب، گوی سبقت را در توافقی نانوشته از هم می‌رباییم. منظورم سیاه‌نمایی در اصطلاح رایج سیاسی و تخفیف مشکلات حجیم موجود نیست، بلکه به محتوای مکالماتی که از صبح تا شب بین ما رد و بدل می‌شود اشاره می‌کنم؛ از دنیای مجازی گرفته تا گفت‌وگوهای چنددقیقه‌ای در اتوبوس و تاکسی.
چنان غرق منفی‌بافی و پراکندن انرژی منفی شده‌ایم که تو گویی هیچ خوبی و خیری در پهنه این شهر اتفاق نمی‌افتد و هیچ صحنه خوشایندی خلق نمی‌شود. واقعیت این است که اتفاقات خوب پرشمارند؛ شاهد مدعا هم گزارش‌های همین نشریه؛ از مرحوم مهدی صبوری، واقف و بانی ساخت بیمارستان مهدیه با وصیتی که تا ابد حداقل هزینه درمان از بیماران گرفته شود و محمود حکیمی، معلم و نویسنده ادبیات کودک و نوجوان که دغدغه پرورش نسل جوان و ارتقای فرهنگ عمومی جامعه را دنبال می‌کند تا قصابی که به تاسی از مرشد چلویی گوشت رایگان به‌دست نیازمندان هم‌محله‌ای می‌رساند یا چهره‌های دهه‌هشتادی که خلاقانه گره از کار همسالانشان می‌گشایند.
 اما همپای بازنشر اخبار آسیب‌ها و پلشتی‌ها در شبکه‌های اجتماعی، این گزارش‌ها انعکاس ندارند. چرا؟ لابد مزاج خبری مخاطب گرایش به حال بد دارد؛ یعنی ما نمی‌خواهیم خبر خوب بشنویم؟
وقتی با آدم‌هایی که مولد خبر خوبند و دغدغه کمک به همنوع را دارند، همدم می‌شوی، بی‌درنگ آنان را انسان‌هایی متفاوت پیدا می‌کنی و از همنشینی و همکلامی با آنها حال خوشی در تو بیدار می‌شود. می‌فهمی که آنها از ملال و افسردگی‌ای که ما هر روز به اصرار و بی‌وقفه در حال بازتولید آن هستیم، فاصله معناداری گرفته‌اند. در یک کلام، حال آنها خوب است. نه اینکه از مال دنیا بی‌نیازند و سرخوش که بسیاری از اینان خود از طبقه متوسط و ضعیف جامعه‌اند و مشکلات و تنگناها را شاید بهتر از ما درک می‌کنند، اما صاحب نگاهی متفاوتند و از آن مهم‌تر، نگاهی دگرگون به زندگی و خویشتن دارند و راهی متفاوت را برای غلبه بر مشکلاتی که کم‌تعداد نیستند برگزیده‌اند.
در گپ‌های خودمانی با نیک‌کرداران و آنان که بی‌بهانه مهربانی و خدمتگزاری بی‌منت به همنوع را پیشه کرده‌اند، آنها از رازی مگو پرده برمی‌دارند؛ کار نیک پیش از آنکه تأثیرش را بر جامعه هدف نشان دهد، حال خودمان را خوش می‌گرداند.