طفل 22 ساله!

بهروز رسایلی

حالا دیگر 22سال کامل از حرفه‌ای‌شدن فوتبال ایران می‌گذرد اما به جرأت می‌توان گفت بالاترین سطح از لیگ باشگاهی ایران همچنان به شکلی آماتور اداره می‌شود. در این مطلب قرار نیست ناله‌های تکراری در مورد مشکلات زیرساختی، بی‌نظمی و تغییر برنامه‌های وحشتناک، فقدان کمک‌داور ویدئویی و... سر بدهیم. این حرف‌ها هزار بار زده شده، به جایی نرسیده و نخواهد رسید. اینجا فقط برخی ابعاد نرم‌تر «آماتوریسم» در فوتبال به‌اصطلاح حرفه‌ای ایران را مرور می‌کنیم؛ چیزهایی که آنها را فقط در کشور ما می‌بینید. فوتبال حرفه‌ای ایران مثل یک طفل 22ساله است که ریش و سبیلش مدت‌هاست درآمده، اما هنوز 2قدم هم نمی‌تواند راه برود.

   کیک و نوشابه!
خیلی از ما وقتی جوان بودیم در کوچه و خیابان، مدرسه یا پادگان برای سرگرمی فوتبال بازی کرده‌ایم. با این حال حتی در همان فوتبال تفننی و غیرجدی هم برای تیم برنده جایزه تعیین می‌شد. حداقلش این بود که سر کیک و نوشابه بازی می‌کردیم. بالاخره یک جوری باید فرق تیم برنده و بازنده مشخص می‌شد. فوتبال به‌اصطلاح حرفه‌ای ایران اما از همین فاکتور هم بی‌بهره است. اینجا چیزی به اسم پاداش قهرمانی وجود ندارد. شما جام را می‌گیرید، جشنی راه‌می‌اندازید و خلاص! شگفت‌انگیز است اگر بگوییم از نظر مالی، قهرمان شدن برای تیم‌های ایرانی حتی ضرر هم دارد، چون آپشن قراردادهای بازیکنان را فعال می‌کند. گاهی یک تیم با فتح جام، به اندازه 10درصد قرارداد کل بازیکنان ضرر می‌کند! زمانی ایرج عرب، مدیرعامل پرسپولیس در لیگ هجدهم با لحنی پرافسوس می‌گفت: «تعهدات‌مان به بازیکنان زیاد است. در لیگ قهرمان شدیم و حذفی را هم گرفتیم و باید کلی پاداش بدهیم!»

   2تا بگیر، 3تا ببر
باز هم فوتبال ایران احتمالا تنها جایی از جهان است که شما با برنده شدن 2جام، می‌توانید 3جام ببرید. اصولا اینجا کسی حوصله برگزاری مسابقه را ندارد و همه‌‌چیز برای رفع تکلیف انجام می‌شود. درحالی‌که در برخی کشورهای اروپایی تعداد تیم‌های حاضر در سوپرجام را به عدد4 رسانده‌اند و جذابیت مضاعف تولید کرده‌اند، اینجا قانون گذاشته‌ایم که اگر تیمی به‌صورت همزمان قهرمان لیگ و حذفی شود، سوپرجام را هم به‌طور خودکار می‌گیرد. خب واقعا چرا؟ کجای دنیا جام بدون مسابقه داریم؟ چرا اینقدر از جذابیت و زیبایی گریزان هستید؟ یک دلیلش البته این است که به‌دلیل مشکلات تجاری، برگزاری مسابقات برای فوتبال ایران بیشتر «هزینه‌بر» است تا «سودزا»؛ بنابراین آقایان تا حد امکان دنبال خلاصی از شر برگزاری بازی‌ها هستند.

   از خارجی‌ستیزی تا خارجی‌گرایی
این یکی هم خیلی بامزه است. همین 2سال پیش قانون گذاشته بودند ورود بازیکن خارجی به لیگ برتر ممنوع است؛ چرا؟ چون باشگاه‌ها بدهی بار می‌آورند و محکوم و محروم می‌شوند. آن قانون رفع و قرار شد تیم‌ها بتوانند 3به اضافه یک، بازیکن خارجی بگیرند که گرفتند. برای فصل آینده اما گویا قرار است سهمیه بازیکنان خارجی به 6به اضافه یک، برسد. خب اگر خارجی خوب بود، چرا سال‌های گذشته آنقدر سخت می‌گرفتید؟ اگر بد است، چرا الان دارید دروازه‌ها را باز می‌کنید؟ شاید بگویید مشکلات مالی باشگاه‌ها کمتر شده که مطلقا اینطور نیست؛ سندش هم استقلال که بابت بدهی خارجی، حضور در لیگ قهرمانان فصل بعد را هم از دست داد. جالب است بدانید همین حالا هم ورود بازیکن خارجی به لیگ یک ممنوع است، اما برای لیگ برتر دارند سهمیه را دوبرابر می‌کنند. اگر شما سردرمی‌آورید که چه خبر است، به ما هم بگویید. مردیم از گیجی!