گزارش
چهره‌هایی که به خانه بازگشتند
افراد مشهور بسیاری که مهاجرت کردند، به ایران بازگشتند
رابعه تیموری-روزنامه‌نگار
وقتی چمدانشان را می‌بستند، رویاهای بسیاری در سرشان بود که اگر به‌وقوع می‌پیوست، شاید خوشبخت می‌شدند، ولی وقتی به آن طرف مرزهای وطن رسیدند همه پندارها و تصوراتشان فروریخت و نه‌تنها خوشبخت نشدند، بلکه داشتن سرمایه‌هایی که در خاک وطن به‌وجودشان افتخار می‌کردند، برایشان به حسرت تبدیل شد.
بالاخره تصمیم گرفتند برگردند و بازگشتند؛ البته آسان نبود؛ نه رفتن‌شان و نه بازگشتن‌شان، هیچ‌کدام آسان نبود، ولی پیش از آنکه پل‌های پشت سرشان خراب شود و محبوبیت و مقبولیت گذشته آنها در گمنامی غربت مدفون شود به خاک خود برگشتند تا دوباره همه‌‌چیز را از نو بسازند.
نوشتار زیر حکایت آدم‌هایی است که کم یا زیاد در میان ایرانیان اسم و آوازه دارند، در زمانی دور یا نزدیک تصمیم گرفته‌اند برای همیشه از ایران بروند و پس از دیدن رنگ‌های خاکستری که در پس‌زمینه تصاویر شاد غربت وجود دارد، به وطن بازگشتند.
رابعه اسکویی
دلتنگ خانه بودم
«من بر گشتم… ایرانم…اومدم… اینجام، همین‌جا… یه وقتایی یه چیزایی هست که گفتنش محاله، نه که نخوای بگی، نه….. می‌خوای… حتی واژه هم براش داری…ولی نمی‌شه، به زبون میاد، ولی به گوش هیچ‌کس نمیاد… دلتنگی، خونه، دوست، فامیل، رفیق، صدا، هوا، خاک… خاک… خاک… وطن…!
من اینجام، تهرانم… برگشتم به عشق این خاک، به عشق مردم… رفتم به خیال هوای تازه و روزای بهتر، رفتم که نباشم… که زندگی کنم…دیدم اما نمی‌شه… هرجا می‌رم باز اینجام، دلم، جونم، نفس.. نفس… نفسم اینجا بود… بی‌تاب برگشتن، بی‌قرار بودن…. بودن با مردمم… دلم زیارت خواست، چشمی سبک کنم به چار قطره اشک پای ضریح، عطر گلاب، وقت اذان، حضرت عشق… من اینجام… برگشتم… ایرانم… همین‌جا.. تهران…هوام رو دارن، پام رو زمینه، دوستم دارن این مردمی که عشق، روح، نفس و دلیل برگشتنم به خونن … » این پست پر از شادی و هیجان رابعه اسکویی بود که وقتی برای همیشه از ترکیه برگشت، همراه با تصویری از خود در اینستاگرامش منتشر کرد. این بازیگر طناز سریال‌های طنز ایرانی که با فیزیک بدنی و بازی خاصش از چهره‌های دوست‌داشتنی سینمای ایران به شمار می‌آید، پس از بازگشت با بازی در آثاری مانند سریال «مستوران» طعم محبوبیت در میان مردم کشورش را دوباره چشید.
هرمز سیرتی
جسارت بازگشت داشتم
بسیاری از بینندگان آثار تلویزیونی، هرمز سیرتی را با نقش‌آفرینی در آثاری مانند «هشت ونیم شب»، «سازمان 4»، «نقش عشق»، «قانون» و «رنج و سرمستی» می‌شناسند.
او که در دهه 70به یکی از چهره‌های پرکار سینمای ایران تبدیل شده بود، در پی کم‌کاری طولانی به دعوت شبکه جم برای حضور در تولیدات این شبکه پاسخ مثبت داد و در رؤیای معروف شدن در میان مردم ترک‌زبان کشور ترکیه و کسب درآمدی قابل توجه تصمیم گرفت برای همیشه از ایران برود، اما وقتی به دنیای پشت پرده آثار این شبکه تلویزیونی پی برد، متوجه شد راهش را به خطا رفته و نه‌تنها مردم ترکیه جای خالی هموطنانش را پر نمی‌کنند، بلکه این شبکه نیز به نیاز او برای دوباره چهره شدن پاسخ نمی‌دهد.
همراه با هرمز سیرتی، بازیگران بسیاری به شبکه جم پیوستند و مانند او پس از مدتی از مهاجرت خود و همکاری با این شبکه پشیمان شدند، اما او از معدود بازیگرانی بود که جسارت بازگشت را داشت و در ذهن هموطنانش به‌عنوان یک هنرمند باقی ماند.
امیرمحمد زند
در غرب خبری نیست
در شرایطی که غرب‌مآبی به ژست رایج روشنفکران تبدیل شده و عده‌ای از نابازیگران حتی اگر در ینگه دنیا زندگی شرافتمندانه، مرفه و عزتمند هم نداشته باشند، باز ماسک بر چهره می‌زنند و در پست‌های اینستاگرامی خود تظاهر به خوشحالی می‌کنند، باید امیرمحمد زند را ستود که بدون آنکه در قید و بند قضاوت‌های بغض‌آلود باشد، روی صندلی داغ برنامه ویدئویی 100برگ نشست و درباره واقعیت مهاجرت متن‌خوانی کرد.
بازیگر سریال ستایش و عملیات 125که برای تحصیل چند سال در ایتالیا بوده و تجربه لندن‌نشینی هم داشته است، در پست‌های اینستاگرامی خود دلسوزانه واقعیات و ناگفته‌های زندگی مهاجران ینگه دنیا را بازگو کرده است.
او در یکی از پست‌های جنجالی‌اش از یکی از محله‌های مهم لندن تصویری ارائه کرد که برای چمدان به دستان آماده سفر به ینگه دنیا، عجیب و باورنکردنی بود. او در این پست از نازیبایی‌های این محله مانند صدها کارتن‌خواب و وجود فضولات انسانی در این محله گفت و از شیفتگان مهاجرت خواست با هوش و درایت، اخبار آن طرف آب را بشنوند و تحلیل کنند.
بهروز فروتن
هیچ جای دنیا ایران نمی‌شود
بنیانگذار یکی از صنایع نامدار غذایی، عمری را به کارآفرینی و کسب تجربه در صنعت تولید فرآورده‌های غذایی کشور گذرانده و در فراز و نشیب این راه دراز مو سپید کرده، اما بیش از آنکه به برندهای تولیدات و سرمایه اقتصادی خود ببالد، تربیت ده‌ها نیروی کارآفرین و خلاق را ثمره و دلخوشی زندگی‌اش می‌داند. برای بهروز فروتن موقعیت‌های بسیاری پیش آمده که بتواند خود را از رنج و دردسرهای دنیای تولید به‌کلی آسوده کند و با زندگی در آن ور آب ثمره سال‌ها زحمتش در تولید صنایع غذایی را بچشد، ولی حتی در لحظاتی که نماندن و رفتن بهترین راه‌حل به‌نظر می‌آمد، مرد سپیدموی صنایع غذایی ایران نتوانست خودش را به زندگی در غربت راضی کند. بهروز فروتن که معتقد است «هیچ جای دنیا ایران نمی‌شود»، هنوز هم با وجود کهولت سن، کوله‌بار تجربیات و اندوخته زحمات چندین ساله خود را در اختیار جوانان جویای کار نقاط محروم کشور می‌گذارد تا فوت و فن روی پای خود ایستادن و ماهیگیری از دریای ناآرام زندگی را بیاموزند.
محمدصادق الحسینی
اینجا حالم بهتر است
محمدصادق الحسینی از اقتصاددانان مطرح و نخبه‌های علمی کشور است که جایگاه شغلی در بانک جهانی را رها کرده و بعد از به دنیا آمدن فرزندش در آمریکا به ایران بازگشته است. الحسینی سال 1362در اراک به دنیا آمده است. لیسانس و فوق لیسانسش را از دانشکده اقتصاد دانشگاه تهران دریافت کرده و برای زندگی عازم آمریکا شده است. او در آمریکا در کنار زندگی خانوادگی به‌کار و تحصیل مشغول بود و در دانشکده «مکسول» در رشته روابط بین‌الملل و مدیریت عمومی توسعه تحصیل کرد، اما زمانی که شرایط اشتغال در بانک جهانی برایش فراهم شد، احساس کرد با وجود همه موفقیت‌هایی که در غربت به‌دست آورده در کشورش روحیه شادتری دارد و درحالی‌که فرزندش یک‌ساله بود بار و بندیل سفر بست و برای همیشه به ایران آمد. او اکنون از مدیران موفق شرکت‌های بیمه‌ای کشور به شمار می‌آید. الحسینی معتقد است قضاوت‌های مردم مهم‌ترین مانع برای بازگشت مهاجرانی است که در وطن حالشان بهتر از غربت است و دوست دارند در ایران زندگی کنند.
طناز بحری
برای خدمت به وطنم
خانم دکتر ایرانی رئیس‌کلینیک هماتولوژی بیمارستان آراسموس روتردام هلند بود، اما حقوق 10هزار یورویی و موقعیت شغلی‌اش را رها کرد و به ایران آمد تا به کشورش خدمت کند. طناز بحری از 10سالگی در هلند زندگی کرده و حالا یکی از نخبگان ایرانی است. او می‌گوید: «باید دینم را به کشورم ادا کنم! در کشور هلند۴۵درصد از حقوق ماهانه‌ام به‌عنوان مالیات برداشته می‌شود و بخش زیادی از این مالیات، خرج تروریست‌هایی مثل مزدوران رژیم‌صهیونیستی می‌شود. خرج کشتن کودکان مظلوم! من نمی‌توانم این را بپذیرم باید به وطن برگردم و باید دینم را به وطن ادا کنم!» او در مصاحبه‌هایی که پس از بازگشت به ایران داشته، ایران را به کشتی نوح تشبیه می‌کند و می‌گوید: «احساس می‌کنم هر کس سوار این کشتی شود عاقبت به خیر می‌شود!» در سال 1397، 11نفر به‌عنوان چهره‌های مردمی به مرحله نهایی انتخاب چهره سال برنامه تلویزیونی «فرمول یک» راه پیدا کردند که طناز بحری یکی از این 11نفر بود.
سامان طهماسبی
کشتی‌گیر ایرانی به وطن برگشت
سامان طهماسبی از کشتی‌گیران ایرانی است که مدتی کشور خود را ترک کرد و در کشور آذربایجان مشغول زندگی و فعالیت‌های ورزشی بود، اما حدود 7سال پیش به ایران برگشت. طهماسبی در سال 1364در شهرستان سنندج به دنیا آمد.
او خیلی زود در دنیای کشتی مطرح شد و تا سال 2010برای ایران روی تشک می‌رفت، اما در آن سال تصمیم به مهاجرت به کشور آذربایجان گرفت و کشتی را در این کشور ادامه داد. پاداش و حقوق ماهانه زیادی که آذربایجانی‌ها به کشتی‌گیران و مدال‌آوران ورزش می‌پردازند از مهم‌ترین دلایلی بود که سبب شد طهماسبی ترک دیار کند و به جای پیراهن ایران، با دوبنده جمهوری آذربایجان در رقابت‌ها شرکت کند. او در المپیک 2012لندن و 2016ریو با دوبنده آذربایجان روی تشک رفت. این کشتی‌گیر ایرانی بعد از المپیک ریو از کشتی خداحافظی کرد و به زادگاهش خود، سنندج برگشت.
