لبخند اشتغال

‌اشتغال برای امرار معاش بدیهی‌ترین حق هر انسانی است، اما به‌نظر می‌رسد که این موضوع برای افراد دارای معلولیت به‌دست فراموشی سپرده‌ شده است. آنها بزرگ‌ترین اقلیت به شمار می‌روند که یکی از مشکلات اساسی‌شان بحث اشتغال است. با اینکه مطابق ماده ۱۱ قانون حمایت از حقوق معلولان ۳۰درصد مشاغل اداری و اپراتوری باید به این شهروندان تخصیص داده شود، اما بی‌توجهی دستگاه‌ها از یک سو و موضوع عدم‌تخصیص بودجه کافی از سوی دیگر موجب شده این قانون بسیار آهسته و ناملموس اجرایی شود و همچنان تعداد زیادی از افراد دارای معلولیت از بیکاری در رنج باشند. به همین دلیل هم سازمان بهزیستی همواره در پی راهکارها و مشوق‌هایی برای رفع مشکل بیکاری افراد دارای معلولیت بوده و هست؛ نمونه‌اش نقل قولی است از سرپرست مشارکت‌های مردمی بهزیستی استان زنجان که گفته: «کارفرمایان با ایجاد اشتغال برای ۲۰نفر از افراد دارای معلولیت، تا ۴میلیارد تومان تسهیلات قرض‌الحسنه دریافت می‌کنند.» این را هم اضافه کنیم که اگر به‌واسطه ناتوانی فرد معلول، یک کار مشخص در زمان طولانی‌تر و با کیفیت کمتر انجام شود یا نقص تعداد داشته باشد، یارانه جبران عدم‌کارایی به کارفرما و پیمانکار پرداخت می‌شود تا از به‌کارگیری معلولان متحمل خسارت نشود. همچنین بهزیستی درصورتی‌که مددجویان برای خود ایجاد اشتغال کنند، در پرداخت حق‌بیمه خویش‌فرمایی کمک‌حال آنها خواهد بود تا بتوانند از پوشش بیمه برای بازنشستگی خود استفاده کنند. ضمن اینکه اگر فرد دارای معلولیت و مددجوی بهزیستی وام دریافت کرده باشد، این امر منجر به قطع مستمری او نمی‌شود و این سیاست به‌خاطر تشویق مددجویان برای ایجاد اشتغال، کارآفرینی و تولید است که یکی از بهترین راه‌های توانمند‌سازی‌ و کسب استقلال مالی و افزایش خودباوری است.
با اینکه سازمان بهزیستی یاری‌گر افراد دارای معلولیت است، اما بدیهی است اجرای کامل قانون، منوط به تامین اعتبارات لازم، مشارکت تمامی دستگاه‌های اجرایی، مطالبه‌گری بیش از پیش افراد دارای معلولیت و ورود نهادهای نظارتی به بررسی عملکرد تمامی دستگاه‌ها در این زمینه است و همه جامعه باید خود را در برابر ایجاد شغل و تامین معیشت آنان مسئول بدانند تا در کنار محدودیت‌های جسمی، از فقر و تبعیض رنج نبرند.