گله گوسفند، نگهبان سایت باستانی!
پمپئی، از معروفترین شهرهای ویرانه دنیاست که یکی از شناختهشدهترین محوطههای باستانی تاریخ هم می باشد که حفظ و نگهداری آن، یکی از دلمشغولیهای بزرگ باستانشناسان است. آنها البته راهحل معرکهای پیدا کردهاند و حفظ این سایت را به گوسفندان سپردهاند.
پمپئی شهری باستانی در ایتالیاست که به خاطر فوران کوه آتشفشان معروف وزوو در سال79 بعد از میلاد، زیر چندین متر خاکستر و سنگهای آتشفشانی دفن شد.
باستانشناسان تنها دو سوم از مساحت 66هکتاری محوطه باستانی پمپئی را کاوش کردهاند. کار بیرون کشیدن این شهر از زیر خاک، حدود 250سال پیش توسط باستانشناسان شروع شده است. بااین سرعت، امکان دسترسی به دیگر نقاط شهر مدفون، فعلا میسر نیست و همین باعث میشود تا مناطق کاوش نشده، در معرض نابودی همیشگی قرار بگیرند. فرسایش شدید ممکن است این محوطه باارزش را برای همیشه از بین ببرد و باستانشناسان هم بهشدت نگران همین مسئله هستند و بهدنبال راهکاری برای حفظ این محوطه از نابودی بوده اند.
گابریل زوکتریل، مدیر پارک باستانشناسی پمپئی به سیانان گفته است که یک عامل بزرگ در بین این محوطه، رشد چمن و دیگر گیاهان است که به مرور زمان باعث تخریب دیوارها و خانههای باستانی میشود. باستانشناسان برای حل این مسئله، به یک راهکار پایدار که مخرب محیطزیست هم نباشد، نیاز داشتهاند و مشخصا نمیخواستند از موادی استفاده کنند که گیاهان را از بین ببرد و به اکوسیستم منطقه آسیبی وارد کند. به همین خاطر، آنها گَلهای از 150گوسفند را به منطقه شمالی محوطه باستانی بردند تا کار محافظت از پمپئی را شروع کنند. در این منطقه، تپههای پوشیده از چمن و گیاهان زیادی وجود دارد که برخی از دیوارها و بخشهای خانههای باستانی، از آنها بیرون آمده است. بازدید از این بخش، برای میلیونها گردشگری که به پارک پمپئی میآیند، ممنوع است. باستانشناسان در سالهای اخیر، کاوشهای زیادی را در این منطقه شروع کرده و در سالهای اخیر، کشفیات جالبی در همین منطقه داشتهاند؛ ازجمله یک اغذیهفروشی، استخوانهای افرادی که بهخاطر فوران آتشفشان کشته شدهاند و همینطور نقاشی در دیوارهایی تقریبا سالم و با جزئیات.
گابریل زوکتریل گفته است که استفاده از گوسفند، چندان به کاهش گازهای گلخانهای کمک نمیکند اما باعث پسانداز پول و حفظ نمای کلی شهر میشود؛ «این کار باعث میشود که تصویری نسبتا واقعی از شهر داشته باشیم. پمپئی در دوران خودش، در منطقهای دورافتاده بوده که اطرافش فقط جنگل، تاکستان و گوسفند بوده است.»