این دولتمرد خوشفکر قاجاری هوای مردم را داشت

نصیبه سجادی-روزنامه‌نگار

درباره ستمی که قاجار بر مردم زمان خود روا می‌داشت در کتاب‌های تاریخ زیاد صحبت شده است؛ اینکه کسی نبود که گره از کار مردم بخت‌برگشته باز کند و رعیت بیچاره همیشه تنها و بی‌یاور بود اما در همین بین هم زنان و مردانی بودند که هوای مردم را داشتند و در تنگناها به دادشان می‌رسیدند. یکی از این اشخاص دست‌به‌خیر میرزاعیسی وزیر، دولتمرد دوست‌داشتنی دوران قاجار بود. او با اینکه در دم و دستگاه حکومت ناصرالدین‌شاه بود، هرگز مردم را از یاد نبرد. این دولتمرد قاجاری بعد از مرگش در مسجدی که سال ۱۲۵۳ ساخته بود دفن شد تا تاریخ به روسفیدی از او یاد کند.

ناجی وبازدگان تهران
میرزاعیسی وزیر، شوهرخواهر مستوفی‌الممالک، جلوتر از زمان خود زندگی می‌کرد و برخلاف خیلی از رجال هم‌عصرش، مردم برایش اهمیت داشتند؛ آنقدر که وقتی وبای خانمانسوز تهران مردم را گروه‌گروه می‌کشت و همه را در گور دسته‌جمعی می‌ریختند، عیسی‌خان وزیر دستور داد اموات را بشویند و با کفن و طبق آداب اسلامی دفن کنند. خودش هم آستین بالا زد و بر این تدفین‌ها نظارت کرد و همین شد که وبا گرفت و سال ۱۳۱۰ قمری از دنیا رفت. مسجد میرزاعیسی وزیر در خیابان وحدت اسلامی(شاپور‌سابق) است؛ روبه‌روی خیابان بهشت. جایی که روزگاری آنقدر پردار و درخت و زیبا بود که کم از بهشت نداشت. البته حالا هم درختان جلوه زیبایی به خیابان بهشت داده‌اند. به ابتکار میرزاعیسی یک حوزه‌علمیه هم در مسجد ساخته شد. قبل از سال ۱۳۵۸ و بازسازی مسجد، هنوز حجره‌هایی با طاق‌های ضربی دورتادور حیاط وجود داشت، جایی که طلبه‌ها می‌نشستند و با هم گفت‌وگو می‌کردند.

دست در دست شیخ هادی نجم‌آبادی
نایب‌الحکومه تهران در وبای تهران به فکر ساخت یک بیمارستان هم افتاد و بیمارستان وزیری به دیگر موقوفات این مرد خیر و وطن‌دوست اضافه شد. شیخ هادی نجم‌آبادی، روحانی ‌ای که در مسائل مختلف بسیار احتیاط می‌کرد، حاضر شد دستش را در دست میزرا عیسی بگذارد و با هم همکاری کنند تا بیمارستان بالاخره ساخته شد. در خاطرات دکتر حسین نجم‌آبادی، نوه شیخ‌هادی، از قول پدرش نقل شده است: «پدربزرگ شب‌ها غیبش می‌زد. نگران شده بودند که شب‌ها کجا می‌رود و چه می‌کند. تا اینکه فردی می‌گوید: نگران نباشید. شیخ شب‌ها به محل ساخت بیمارستان وزیری می‌رود و گِل لگد می‌کند! آنها هم شبی به محل بیمارستان می‌روند و شیخ را در حال لگد کردن گِل می‌بینند. علت را که می‌پرسند می‌گوید: من شب‌ها خوابم نمی‌برد. گفتم بیایم اینجا و گل لگد کنم تا کار ساختن بیمارستان زودتر تمام شود.»

فاتحه‌ای نثار عارف مردم‌دوست
میرزا عیسی وزیر که به‌گفته برخی تهران‌شناسان، عارف‌مسلک و روشنفکر زمان خود بوده، قناتی هم وقف کرد، با این تفاوت نسبت به بقیه که همه آب قنات را وقف کرد. در آن روزگار اغلب افرادی که قنات داشتند مازاد آب خود را وقف مردم می‌کردند. قنات آب شاه اول در قصر شاه می‌گذشت و بعد به مردم می‌رسید و قنات فرمانفرما اول در خانه‌اش می‌چرخید و... اما میرزا عیسی کل آب قنات را وقف مردم می‌کند نه مازادش را. روزی روزگاری اگر گذرتان به حوالی خیابان وحدت‌اسلامی و بهشت افتاد به مقبره عیسی‌خان وزیر بروید و فاتحه‌ای نثار روح این مرد بزرگ قاجاری کنید.