مرز باریک شکار و حفاظت

صدور مجوز شکار پرندگان موافقان و مخالفان بسیار دارد. آنچه در قانون شکار و صید بدان اشاره شده، درصورت افزایش جمعیت، نبود بیماری فراگیر مثل آنفلوآنزای پرندگان و... می‌توان به‌صورت محدود مجوز شکار صادر کرد. اما آنچه در عمل اتفاق می‌افتد صد‌ها برابر بیشتر از مجوز‌هاست.
حر منصوری، فعال محیط‌زیست درباره وضعیت شکار در میانکاله که یکی از مهم‌ترین زیستگاه‌های پرندگان مهاجر است به ایسنا می‌گوید: به‌نظر می‌رسد ما دچار بیماری اقتصادی هلندی شده‌ایم. هنگامی که شاخص‌های اقتصادی پایین می‌آید و سقوط می‌کند، دولت‌ها و مردم از منابعی مانند جنگل، منابع تجدیدپذیر یا تجدیدناپذیر برای تامین کاهش درآمد خود استفاده می‌کنند. شکار نیز از آن دسته فعالیت‌هایی است که کاهش و فاصله درآمد با هزینه‌های موجود را با آن جبران و تامین می‌کنند.
این فعال محیط‌زیست و دیده‌بان میانکاله می‌گوید: در گذشته اداره محیط‌زیست بهشهر و بندرترکمن به شکارچیان دفترچه شکار می‌دادند. شکارچیان نیز برای حفظ دفترچه و باطل نشدن آن روز، منطقه و تعداد شکار را رعایت می‌کردند، به‌عبارتی شکارچی برای حفظ اعتبار خود در محیط‌زیست و باطل نشدن مجوز شکار تمامی قوانین را رعایت می‌کرد و آنها را زیرپا نمی‌گذاشت. منصوری درباره مناطق حضور شکارچیان بدون مجوز می‌گوید: اکنون بدون مجوز شکار، آنها تنها یک محدوده جغرافیایی را برای خود درنظر نمی‌گیرند. هر محدوده‌ای که پرنده بیشتر باشد را انتخاب می‌کنند این در حالی است که زمانی که سازمان حفاظت محیط‌زیست مجوز شکار صادر می‌کرد، محدوده جغرافیایی خاصی را برای شکارچیان درنظر می‌گرفت که عموما از مناطق حساس زیست‌محیطی نیز نبودند. ممنوع کردن شکار از نظر قانونی لزوما موجب کاهش فعالیت شکارچیان نمی‌شود بلکه باعث ازدیاد فعالیت‌های غیرقانونی آنها می‌شود.
وی درباره حفاظت این منطقه می‌گوید: میانکاله کمتر از ۱۲محیط‌بان دارد و به‌طور قطع این تعداد بر کل محدوده کنترل نخواهند داشت. نصف این افراد باید جلوی در میانکاله باشند تا ورود و خروج افراد را کنترل کنند همچنین قسمت‌های جنوبی و شرقی میانکاله کنار مناطق آزاد و زمین‌های کشاورزی مردم هستند، بدین جهت مردم به‌صورت گسترده به آنها دسترسی دارند و عملا محیط‌زیست توان حفاظت کامل را نخواهد داشت. به‌نظر من حس تعلق مردم، شکارچیان یا بومیان نسبت به منطقه حفاظت شده‌ای که در مجاورت یا در خود محل زندگی آنها است نباید از بین رود چراکه مردم اگر حس تعلق نسبت به پناهگاه داشته باشند حتی با وجود شکار باعث حفظ آن می‌شوند. به‌عنوان نمونه من به‌عنوان کسی که کمپین مخالفت با پتروشیمی را در منطقه میانکاله پیگیری می‌کردم به‌صورت کاملا ملموسی کمک‌های مردم روستای الله مرز حسین‌آباد و مراتع حسین‌آباد برای جلوگیری از پتروشیمی برایم روشن بود چراکه اگر مردم منطقه از محدوده منفعتی نداشتند نجات جان منطقه از پتروشیمی نیز برایشان اهمیتی نداشت.