رُفَیع، شهر ملی بوریابافی

بوریا بافی به‌عنوان یک هنر-صنعت، قدمتی دیرینه‌تر از پارچه‌بافی دارد‎؛هنری که بررسی‌های تاریخی نشان می‌دهد 5هزار سال پیش از میلاد مسیح هم قدمت داشته و بیشتر برای ساخت خانه‌های گلی استفاده می‌شده است.
به گزارش همشهری، این هنر که این روزها به‌عنوان بیست و هفتمین میراث فرهنگی ایران در سازمان یونسکو جهانی ثبت شده است، یک شهر ملی هم دارد؛ رُفَیع ‌ در سی‌وششمین نمایشگاه ملی صنایع‌‌دستی بار دیگر لوح شهر ملی را دریافت کرد.

بوریابافی چیست؟
بوریابافی که در برخی مناطق با آن با عنوان حصیربافی یاد می‌شود یکی از هنرهای دستی ایرانی است. هنرمندان این هنرصنعت با استفاده از انواع متفاوتی از نی‌ها و علف‌‌ها نوعی پوشش می‌بافند که می‌توان از آن به‌عنوان یک زیرانداز یا یک سقف بهره‌برد.
مواداولیه حصیربافان نقاط مختلف ایران به نسبت محیط جغرافیایی شامل برگ درخت خرما (پیش)، برگ درخت خرمای وحشی نر (پُرک)، خرمای وحشی ماده (داز) و ساقه‌های نی باتلاقی مناطق گرمسیری یا ساقه‌های گندم است.

استان‌های تولید کننده
هر جا که ابزار بافت حصیر یا بوریا یافت شود، این هنر رواج دارد. طراحی و بافت این محصول در استان‌های متفاوتی مانند فارس و هرمزگان، بوشهر، کرمان، یزد، سیستان‌ و بلوچستان، کردستان، خوزستان و همچنین استان‌های شمالی مانند گلستان، گیلان، مازندران و حتی تهران کاربرد داشته ‌است، اما در خوزستان به‌صورت سبدبافی، حصیربافی و بوریابافی رایج است. شهرهای آبادان، خرمشهر، شادگان و دشت‌آزادگان از مراکز عمده تولید این محصول است. این نوع حصیر در شهرها برای آویختن در جلوی پنجره مورد استفاده قرار می‌گیرد. عشایر نیز برای حصار پشت چادرهایشان و همچنین ساختن لانه مرغ و خروس از آن استفاده می‌کنند.

رُفَیع، شهر ملی
رُفَیع شهری در بخش نیسان شهرستان هویزه خوزستان است. این شهر در ۲۵ کیلومتری غرب هویزه و ۵۰ کیلومتری جنوب غرب سوسنگرد، مرکز شهرستان دشت‌آزادگان و در نوار مرزی عراق واقع است. فاصله رُفَیع از تالاب هورالعظیم حدود 3کیلومتر است و مردم این شهر عمده مواداولیه خود را از تالاب می‌آورند. رُفَیع، امروزه با نام بوریابافی شناخته می‌شود. عمده مردان، زنان و کودکان این منطقه به هنر بوریابافی اشتغال دارند و قسمت عمده‌ای از اقتصاد این شهر مرزی با بوریابافی می‌گردد.