• سه شنبه 4 اردیبهشت 1403
  • الثُّلاثَاء 14 شوال 1445
  • 2024 Apr 23
دو شنبه 26 دی 1401
کد مطلب : 183035
+
-

سنگ بنای این خیریه دریک جشن تولد گذاشته شد

کار خوب
سنگ بنای این خیریه دریک جشن تولد گذاشته شد

بهاره خسروی-روزنامه‌نگار

چند سال قبل در روز تولدش تصمیم متفاوتی گرفت تا آن روز از زندگی‌اش برای همیشه ماندگار شود. او همه هدایای روز تولدش را میان کودکان کار و نیازمندان تقسیم کرد و همین موضوع باعث شکل‌گیری یک خیریه شد. خیریه «بی‌نام» را یک گروه ۶ نفره از اهالی محله مرتضوی تشکیل داده‌اند تا گرهی از کار نیازمندان باز کنند. البته «سامان ندافی» بانی راه‌اندازی گروه، پیش‌تر هم اهل کار خیر بود، اما نه گروهی به این شکل منسجم و دائمی. او انگیزه‌اش را با یادی از پدر مرحومش چنین بیان می‌کند: «پدرم دست به خیر بود. افراد زیادی برای مراسم تدفین آمدند که آنها را نمی‌شناختیم و در واقع پدرم آنها را حمایت می‌کرد. دوست داشتم نام پدرم را زنده نگه‌دارم و زنجیره کارهای خیرش قطع نشود. به همین دلیل ابتدا تنهایی سراغ بقالی‌های محل رفتم و از آنها خواستم اگر فرد نیازمندی حساب دفتری دارد، بی‌‌آنکه بداند، حسابش را تصفیه کنم.»

استفاده از جنبه مثبت فضای مجازی
او ادامه می‌دهد: «کم‌کم با یک گروه آشنا شدم که در بیمارستان روزبه به بیماران اعصاب و روان و خانواده‌های آنها کمک می‌کردند. برای فرزندان آنها جشن تولد می‌گرفتند یا برای بیماران برنامه‌های شاد و متنوع اجرا می‌کردند. همراه یک گروه خیریه شدم و مدتی همکاری کردم. اما ماجرای راه‌اندازی گروه خیریه بی‌نام از شب تولد چند سال قبلم آغاز شد.»  «ندافی» با بیان اینکه استفاده از فضای مجازی می‌تواند جنبه مثبت و منفی داشته باشد، می‌گوید: «من ترجیح دادم به نیمه پرلیوان و تشویق دنبال‌کننده‌ها برای کمک به نیازمندان فکر کنم. به همین دلیل یک سال روز تولدم تصمیم گرفتم تمام هدایای نقدی و غیرنقدی‌ام را به نیازمندان هدیه کنم. موضوع را در صفحه اینستاگرام برای همه دوستان به اشتراک گذاشتم که مورد استقبال قرار گرفت.»

حال خوب
«مهتاب یاری» از دیگر اعضای گروه می‌گوید: «هر ماه دور هم جمع می‌شویم و دسته‌جمعی غذایی تدارک می‌بینیم. اگر هم فرصت پخت‌وپز نداشته باشیم، از بیرون تهیه می‌کنیم. البته جز غذا، ماهانه مواد غذایی مورد نیاز را برای خانواده‌های نیازمند منطقه یا حتی اطراف تهران تهیه می‌کنیم. شاید باورش سخت باشد که در همسایگی ما خانواده‌هایی هستند که نمی‌توانند یک وعده غذای گرم تهیه کنند. همین که با قدمی هر چند کوچک باعث شادی و رضایت همسایه یا فرد نیازمندی می‌شوم، حالم خیلی خوب می‌شود.»

 

این خبر را به اشتراک بگذارید