شب‌نشینی کنی‌ها دور کرسی خانه‌پدری

سمیرا باباجانپور؛ روزنامه‌نگار

شب یلدا در میان روستانشینان حاشیه البرز از جمله روستای کن«شب چره‌»، شب دورهمی‌های خانوادگی، خوردن تنقلات خانگی و داستان و شعر بود. سادگی و صمیمیت در شب چره حرف اول را می‌زد. بانوی خانه از تابستان به فکر شب‌نشینی یلدا بود و برای پهن کردن سفره‌ای رنگارنگ تدارک می‌دید. تنقلات بازاری به‌ندرت در سفره شب یلدا پیدا می‌شد و آن هم مختص ارباب‌ها و خانواده‌های پولدار بود. آنچه در سفره مهمانی شب چره جا می‌گرفت نشان از سلیقه کدبانوی خانه داشت. «فاطمه میرزایی» مادربزرگی که خوب خاطرات کودکی‌اش در شب‌های یلدا را به یاد دارد می‌گوید:«در قدیم مثل امروز این‌قدر خوراکی‌ها متنوع نبود و اگر هم بود مردم عقیده نداشتند که حتماً باید سر سفره یلدایشان باشد. هر کسی به اندازه پول جیبش سفره را می‌چید. برای شام خوردن به مهمانی نمی‌رفتند. همه بعد از شام برای شب‌نشینی و خوردن تنقلات به مهمانی می‌رفتند. به‌خصوص رسم بود که باید مهمان خانه بزرگ‌ترها، مادربزرگ و پدربزرگ شوند. در محله کن همه کرسی داشتند. بچه‌دارها هم 2کرسی در2اتاق می‌گذاشتند.»