شیرین مثل زبان عربی

از کشورهای غیرعرب دنیا، ما بیشترین پیوند را با زبان عربی داریم؛ نه‌تنها زبان دین و مذهبمان عربی است، که ادبیات زبان شیرین خودمان هم، مخصوصا در دوران اوج آن، ارتباط نزدیکی با عربی داشته است؛ از تلمیحات فراوان در آثار معتبر زبان فارسی به آیات قرآن و امثال عربی گرفته، تا اشعاری که بزرگانی مثل سعدی و حافظ به زبان عربی داشته‌اند. اما می‌توانیم بگوییم، به همین نسبت، از منظری ما دورترین جامعه به زبان عربی هم هستیم. دلیلش هم نحوه آموزش این زبان است. به ما در مدرسه، چندین سال زبان عربی آموزش می‌دهند اما وقتی دیپلم می‌گیریم، همانقدر می‌توانیم عربی صحبت کنیم که قبل از شروع مدرسه می‌توانستیم. چیزی که به‌عنوان زبان عربی به ما در مدارس ارائه می‌شود، هیچ ربطی به زبان امروز عربی ندارد. آن کتاب‌های سفت و سخت که صرف و نحو را با زور پتک و چکش در مغز ما می‌کند، بزرگ‌ترین دشمنان شیرینی و ملاحت زبان عربی هستند. ما بعد از دیپلم، ‌انسان‌هایی می‌شویم که ناخودآگاه و خودآگاه، از این زبان دلبر فرار می‌کنیم و تازه وقتی عربی واقعی را شناختیم می‌فهمیم در تمام این سال‌ها، چه ظلمی به ما شده است.
عربی، یکی از متمایزترین زبان‌های دنیا و کلید ورود به جغرافیایی به وسعت خاورمیانه و شام و شمال آفریقاست اما برای ما در حد مرفوع بودن و منصوب بودن فاعل و مفعول باقی مانده. با دانستن عربی، ما می‌توانیم از زندگی 400میلیون انسان که هر روز از این زبان استفاده می‌کنند سر در بیاوریم و از خوراک‌های فرهنگی آنها تغذیه کنیم.
این زبان، جدا از شیرینی‌اش، یکی از پایه‌های فرهنگ امروز بشر است. زبان عربی چنان مهم است که امروز، روز جهانی آن است. یونسکو، از سال2012 میلادی، 18دسامبر را با هدف بزرگداشت میراث این زبان و نقش آن در توسعه فرهنگ بشری، روز جهانی زبان عربی نامگذاری کرده است. این زبان، بدون کمک و فعالیت‌های علمی برخی از زبان‌شناسان ایرانی در قرن‌های اولیه بعد از هجرت پیامبر(ص)هرگز به این جایگاه نمی‌رسید. ما نقش بی‌نظیری در تکامل این زبان و تبدیل آن به یکی از برترین زبان‌های دنیا داشته‌ایم. حیف است که ارتباط ما با این زبان، دوری و فرار از آن باشد. تغییر در سیستم آموزشی یک گزینه است که همه می‌دانیم تا چه حد عملی است. گزینه دیگر این است، که با علاقه، سراغ این زبان برویم، و شیرینی آن را خودمان بچشیم.