امپراتور سمفونی

لودویگ فان بتهوون در بن متولد شد. نخستین معلم موسیقی‌اش پدرش بود، ولی بعدها معلمان محلی دیگری هم داشت. روش تعلیم بتهوون که از 5سالگی‌اش شروع شد، از همان ابتدا سخت و شدید بود و اغلب او را به گریه می‌انداخت. دخالت و بی‌خوابی‌های استادش فایفر، باعث می‌شد در اواخر شب جلسات نامنظمی برگزار کند و بتهوون جوان از تختخوابش به طرف ‌ساز کشیده می‌شد.
اولین اثر بزرگ ارکسترال بتهوون، سمفونی شماره ۱، در سال۱۸۰۰ خلق شد و در سال۱۸۰۱، 6کوارتت زهی (اپوس ۱۸) ساخت. بتهوون از کمی پیش‌تر به ناشنوایی مبتلا شده بود و بیماری‌اش در این سال‌ها رو به وخامت گذاشته بود، اما همچنان به فعالیتش ادامه داد و سمفونی‌های سوم و پنجمِ خود را هم منتشر کرد. وضعیت جسمانی‌‌اش تا سال۱۸۱۱، با ناشنوایی تقریباً کامل، وخیم‌تر شد و به همین دلیل از اجرای موسیقی و حضور در مجامع عمومی خودداری می‌کرد. آخرین کنسرتو پیانوی او (شماره ۵ معروف به «امپراتور») در آن سال با اجرای اولیه توسط پیانیست معروف، آرشیدوک رودولف به نمایش درآمد.
بتهوون بعد از دورشدن از جامعه، بسیاری از تحسین‌برانگیزترین آثارش مانند سمفونی‌های بعدی، موسیقی مجلسی و سونات‌های پیانو را در دوره پایانی حیاتش تألیف کرد. تنها اپرایش که فیدلیو نام دارد را در سال۱۸۱۴ به نسخه نهایی رساند و آخرین سمفونی‌اش را نیز در سال‌های ۱۸۲۴–۱۸۲۲ ساخت. این سمفونی که شماره ۹ نام گرفت، نخستین سمفونی با گروه کر در تاریخ موسیقی است. بتهوون سرانجام پس از چند ماه بیماری و بستری‌بودن، در سن ۵۶‌سالگی درگذشت.