فوتبال شاعرانه یا خیابانی؟
چرا بیشتر مردم دنیا دوست دارند آرژانتین قهرمان شود
فینال فردا رویارویی دو سبک فوتبال است؛ فوتبال اروپایی و فوتبال آمریکای جنوبی منهای برزیل. برخی نمایشی را که آمریکایی‌های لاتین در زمین فوتبال نشان می‌دهند به شاعرانگی تعبیر می‌کنند و سبک اروپایی را ماشینی می‌دانند. از نظر آنها گریه کردن بازیکنان هنگام پخش شدن سرود ملی، انجام خطاهای زیاد و پرخاش به داور، بازیکنان و مربیان حریف از احساسات بازیکنان این خطه سرچشمه می‌گیرد. برای همین آرژانتین در فینال فردا هواداران بیشتری نسبت به فرانسه دارد. غیراز فرانسوی‌ها و برزیلی‌ها و شاید پرتغالی‌ها تقریبا همه دنیا آرزو دارند مسی جام این دوره را بالای سر ببرد. مسلمانان، آفریقایی‌ها و عرب‌ها هم اگر تا پیش از شکست مراکش از فرانسه در نیمه‌نهایی طرفدار آرژانتین نبودند، حالا شده‌اند.
تیم‌های آمریکای جنوبی منهای برزیل و تا حدودی کلمبیا بیش از آنکه معتقد به ژوگو بونیتو به‌معنای فوتبال زیبا باشند، دنبال فوتبال خیابانی هستند. به مسی یا مارادونا و پابلو آیمار نگاه نکنید که بازی فانتزی‌شان هوش از سر فوتبال‌دوستان بی‌طرف هم می‌برد، ذات فوتبال این منطقه خشن است. نشریه آلمانی فرانکفورتر آلگمانیه سایتونگ به نمایندگی از طرز تفکر فوتبال اروپایی تاریخچه آرژانتین در جام‌های جهانی را ترکیبی از حقه‌بازی و بازی هنرمندانه توصیف کرد و نوشت: «برای برزیلی‌ها جام‌جهانی فرصتی برای رقص و پایکوبی است و برای آرژانتینی‌ها فحش دادن و درگیر شدن. ستاره‌های مولتی‌میلیونر آرژانتین حالا با زبان مردم زاغه‌نشین صحبت می‌کنند؛ مردمی که همیشه از سیاستمداران فاسد کشور دروغ شنیده‌اند، خیانت دیده‌اند و ناامید شده‌اند. نرخ فقر در آرژانتین اکنون 40درصد است. پس نمی‌توان چنین مردمی را برای اینکه به تأثیر دیکتاتوری نظامی یا گلزنی با دست در قهرمانی تیم‌هایشان فکر نمی‌کنند، چندان سرزنش کرد.»
آرژانتینی‌ها 3فینال از 4فینال قبلی‌شان را با حرف و حدیث به‌دست آورده‌اند. سال1930 در بازی با فرانسه درحالی‌که فرانسوی‌ها در آستانه گل تساوی بودند، داور دقیقه86 تحت فشار و جوسازی نیمکت آرژانتینی‌ها سوت پایان مسابقه را زد. وقتی متوجه اشتباهش شد بازی را پس از دقایقی دوباره از سر گرفت اما آن فرصت دیگر برنگشت و فرانسه حذف شد تا به نیمه‌نهایی نرسد.
سال1978 در کشور خودشان برای عبور از مرحله گروهی دوم نیاز به پیروزی بر پروی قدرتمند با اختلاف 4گل داشتند و در نهایت 6بر یک بازی را بردند تا برزیل حذف شود. خوسه ولاسکز کاستیو، ملی‌پوش پرو، در مصاحبه‌ای تأیید کرد که به چندین بازیکن پرو رشوه داده شد تا مقابل آرژانتین با حداقل 4گل اختلاف شکست بخورند. این یکی از زشت‌ترین تبانی‌های تاریخ جام‌جهانی بود.
سال1986 نوبت دست خدا و گل مارادونا با دست به انگلیس رسید که همان فریب، انگلیس را حذف و آرژانتین را قهرمان و مارادونا را به اسطوره و قدیس تبدیل کرد.
سال1990 مارادونا یک‌بار دیگر از دست خدا در بازی با شوروی استفاده کرد. آرژانتین در این دوره نسبت به 1986تیم ضعیف‌تری بود که صرفا دفاع می‌کرد و ضدحمله می‌زد. آن زمان اوج دوران خوشگذرانی‌های مارادونا در ایتالیا و نزدیکی او به مافیای ناپل بود. پس از آنکه در فینال، ایتالیایی‌ها هنگام پخش سرود ملی آرژانتین هو کردند، مارادونا به آنها ناسزا گفت. محبوبیت او دیگر در این کشور از دست رفته بود. وقتی مافیای ناپل پشتش را خالی کرد، دیگر دوپینگ‌های او لاپوشانی نمی‌شد و برای نخستین بار مارادونا به‌دلیل دوپینگ محروم شد. این اتفاق در حالی افتاد که او از زمانی که در بارسلونا بود مصرف کوکایین را آغاز کرده بود.
سال1998 دیگو سیمئونه با تمارض موفق شد دقیقه47 باعث اخراج دیوید بکام شود تا در نهایت آرژانتین در ضربات پنالتی با فریب‌کاری این بازیکن از مرحله یک‌هشتم به‌سلامت عبور کند.
سال2006 آرژانتین به فینال نرفت اما 2دیدار حذفی جنجالی را پشت‌سر گذاشت. درگیری بین بازیکنان این تیم با هلند در مرحله یک‌چهارم شبیه درگیری سال2022 آنها بود. بعد از درگیری‌های آن دیدار، نشریه لاناسیون در مورد رفتار مسی نوشت: «یک بازیکن فوق‌العاده نمی‌تواند رفتار آدمی بی‌نزاکت را در خود پنهان کرده باشد» و منظور این نشریه از این بازیکن، مسی بود. آنها در ضربات پنالتی در مرحله بعدی که از آلمان شکست خوردند، باز هم درگیری ایجاد کردند و باعث محرومیت تورستن فرینگز در نیمه‌نهایی شدند.
سال2022 هم کم حرف و حدیث نداشت. در بازی با هلند پاردس بعد از خطایی که مستحق اخراج بود توپ را به سمت نیمکت هلند کوبید و اخراج نشد و مسی پس از پیروزی در ضربات پنالتی به سمت فان‌خال رفت و برایش شکلک در آورد. در میکسدزون هم به گلزن هلند فحش داد و از داوری انتقاد شدید کرد اما حتی توبیخ هم نشد. در بازی با کرواسی یک پنالتی که به‌نظر اشتباه می‌رسید، روند بازی را به نفع آرژانتین تغییر داد. با همه اینها کسی کاری ندارد با چه کیفیتی آرژانتین می‌خواهد برنده باشد؛ مهم این است که صدها میلیون نفر در سراسر جهان آرزو دارند جام را در دستان مسی ببینند؛ همانطور که دستان پاسارلا و مارادونا قبلا آن را بالا برده بود.
