اتول اول

فکرش را بکنید، در حدود 120سال پیش در خیابان‌های تهران که نه، در کل ایران فقط یک ماشین وجود داشته. ناصرالدین شاه قاجار در سفرهایش به اروپا با اتومبیل آشنا شده بود ولی تمایلی به ورود آن به ایران نشان نداده بود و ماشین آهنی (تراموا) و کالسکه سلطنتی را ترجیح می‌داد.
15سالی از اختراع ماشین‌های دیزلی می‌گذشت که پای اتومبیل به ایران باز شد؛ یعنی زمان مظفرالدین شاه قاجار. «کورلین» مهماندار فرانسوی مظفرالدین شاه در کتاب «بدیع الوقایع» خود نوشته است: « در ماه اوت 1900در مراجعت اعلیحضرت از جنگل بولونی، دو دستگاه اتومبیل که برای بردن به تهران سفارش داده بودند، جلوی عمارت برای معاینه حاضر بودند. در هر کدام از آنها دو نفر از پیشخدمت‌های مخصوص حاضر بودند. به امر مبارک مکانیسین‌ها اتومبیل را به راه انداخته، بعضی حرکات را امتحانا در حضور اعلیحضرت به جا آوردند و پس از انجام امتحان، سوارها و ملتزمین رکاب جا به جا شده، اتومبیل‌ها آهسته پهلوی کالسکه همایونی آمدند تا سلطان از نزدیک نیز آنها را معاینه کند. چون اتومبیل‌ها از هر حیث مطابق میل بودند و هیچ عیب و نقصی در آنها مشاهده نشد‎، حکم اعلیحضرت به حمل آنها صادر شد و کالسکه همایونی به طرف عمارت سوورن به راه افتاد.»
این دو اتومبیل که محصول کارخانه رنو بودند توسط دو راننده فرانسوی به تهران منتقل شدند و دو سرنوشت متفاوت پیدا کردند. فقط یکی از آنها به تهران رسید. در راه انزلی به تهران یکی از خودروها خراب شد و همان جا ماند تا زیر باران و برف تبدیل به قراضه‌ای شود که جهانگردان اروپایی در سفرنامه‌هایشان به سرنوشت ماشین بیچاره هم اشاره کنند.
دومی هم که گاهی به دستور مظفرالدین شاه و توسط راننده فرانسوی‌اش «موسیو وانه» در میدان مشق به حرکت درمی‌آمد و باعث شادی و ذوق مردم می‌شد، بعدها به محمدعلی شاه رسید. عاقبت یک روز محمدعلی شاه هم وقتی می‌خواست با ماشین حرکت کند، عطسه‌ای می‌کند و به نشانه اینکه صبر آمده، سوار کالسکه‌اش می شود و پشت ماشین حرکت می‌کند. آن روز در خیابان باغ وحش (اکباتان امروزی) ماشین مورد حمله چند بمب دستی قرار گرفت. شاه سالم ماند اما اتومبیل منهدم شد و مجلس هم به توپ بسته شد.‌