وفای به عهد از کودکی

یکی از صفات پسندیده‌ای که در ساختمان آدمی ریشه فطری دارد، وفای به عهد است.طفل از موقعی که معنی عهد و پیمان را درک می‌کند لزوم وفای به آن را نیز فطرتا می‌فهمد.مربی لایق باید از این الهام طبیعی استفاده کند و طفل را با سجیه وفای به عهد تربیت نماید.در اسلام وفای به عهد از علائم ایمان است و اساس آن باید از دوران کودکی پی‌ریزی شود.
برای اینکه وفای به‌عهد درجامعه احیا شود وتمام طبقات خود را در انجام این وظیفه انسانی مسئول بدانند لازم است از دوران کودکی از زمانی‌که اطفال معنی وعده و عهد را درک می‌کنند، با این سجیه انسانی تربیت شوند و این درس را کلامی و عملی فراگیرند تا در روان آنان به‌صورت ملکه ثابتی مستقر شود. باید کودکان را طوری پرورش داد که از اوائل زندگی، وفای به‌عهد را از وظایف قطعی و غیرقابل اجتناب خود بدانند. نه‌تنها عملا عهدشکنی نکنند بلکه این فکر شوم هرگز در خاطر آنها خطور ننماید.
 این قسم تربیت تنها در محیط پاک و بی‌آلایش زندگی برای کودک تامین می‌شود.محیطی که از ناپاکی و پلیدی، از فریب و عهدشکنی مبرا باشد.
 طفل هر سخن خوب یا بدی را که می‌شنود، هر عمل درست یا نادرستی را که می‌بیند، ‌سرمشق خود قرار می‌دهد و عملا از آن پیروی می‌کند.کودک در محیط خانواده بیشتر از هرچیز و هرکس تحت‌تأثیر گفتار و رفتار پدر و مادر است.
در خانواده‌ای که پدر و مادر به وعده‌های خود وفا دارند، عهدشکنی نمی‌کنند، کودک را فریب نمی‌دهند، طبعا کودکان در آن خانواده با سجیه وفای به‌عهد تربیت می‌‌شوند و به پیمان‌های خود پایبند خواهند بود. برعکس در محیطی که مشهودات کودک آلوده وپلید باشد، پدر و مادر مرتکب اعمال نادرست و برخلاف فضیلت شوند، قهرا کودک به نادرستی خو گرفته و با همان وضع ناپسند تربیت می‌شود.
در کشوری که مردم به تعهدات خود وفادارند، امور اقتصادی و اجتماعی و خانوادگی، جریان صحیح و طبیعی دارد. در آن‌جا زندگی برپایه اطمینان و اعتماد استوار است و تماس مردم با یکدیگر بر اساس فضیلت و انسانیت است. برعکس در اجتماعی که افراد به وعده‌های خویش بی‌اعتنا یا کم اعتنا هستند و احساس مسئولیت شدید در انجام تعهدات نمی‌کنند، امور از مسیر طبیعی خود خارج می‌شود. و مشکلات به صور مختلف، دامن‌گیر مردم می‌شود.
گفتار فلسفی، کودک از نظر وراثت و تربیت؛ (مجموعه سخنرانی‌های  استاد فقید محمدتقی فلسفی)