جولین بارنز
من سخت معتقدم که همه ما بهنحوی آسیب میبینیم. چطور ممکن است نبینیم، مگر اینکه دنیایی از پدران و مادران، خواهران و برادران، همسایگان و دوستانِ بیعیب و نقص داشته باشیم. و بعد میرسیم به مسئلهای که اساس کار است، یعنی واکنش ما در برابر آسیب: آن را اعتراف میکنیم یا پیش خود نگه میداریم و این در رفتار ما با دیگران چقدر اثر میگذارد؟ بعضیها آسیب را اعتراف میکنند و سعی میکنند آن را تخفیف دهند، بعضی زندگیشان را وقف یاری به آسیبدیدگان دیگر میکنند و سرانجام هستند کسانی که تمام توانشان را در این راه خرج میکنند که به هر قیمت شده، دیگر آسیب نبینند. اینها افراد بیرحمی میشوند که باید مراقبشان بود.
درک یک پایان
در همینه زمینه :