صندوق توسعه یا شرکت نفت؟

مهدی غضنفری، رئیس هیأت عامل صندوق توسعه ملی پیشنهاد داد دولت و وزارت نفت در قبال بدهی‌های خود، برخی میادین نفتی و گازی را در اختیار صندوق قرار دهند تا هم بازپرداخت بدهی‌های دولتی آغاز شود، هم صندوق توان خود برای سرمایه‌گذاری در بالادست نفت را با کمک سایر بخش‌های اقتصادی و ازجمله بخش خصوصی به منصه ظهور برساند.
آنچه که این مقام دولتی گفته، درصورت تحقق ممکن است مطالبات دیگری را از دیگر طلبکاران دولت و وزارت نفت در پی داشته باشد و به‌طور مثال بانک‌ها هم می‌توانند اعلام کنند در قبال طلب‌شان از وزارت نفت اختیار برخی چاه‌های نفت و گاز را در اختیار بگیرند. چنین ایده‌ای اگر چه در ظاهر می‌تواند جذاب و قابل دفاع باشد، اما در این صورت صندوق توسعه ملی عملا به جای سرمایه‌گذاری، به شرکتی شبیه شرکت ملی نفت تبدیل خواهد شد و حال باید پرسید که بنگاه‌داری صندوق توسعه ملی تا چه اندازه منطقی است؟
 اگر منظور مهدی غضنفری تبدیل دلارهای صندوق توسعه ملی به ثروتی برای نسل حاضر و آینده باشد، بهتر آن است که الگوی حکمرانی صندوق تغییر و از ماهیت وام‌دهنده به دولت به سرمایه‌گذار برای مردم تبدیل شود. 
در چنین الگوی حکمرانی بدیهی است که شهروندان خود بهترین مدافع حقوق و سرمایه خود در صندوق توسعه ملی خواهند بود. فراموش نکنیم که صندوق توسعه ملی قلک دولت‌ها نیست بلکه امانتی است نزد حاکمیت برای ثروت‌آفرینی برای نسل حاضر و آینده. بنگاه‌داری این صندوق تنها به ماهیت آن آسیب می‌زند. یادمان باشد که میدان‌های نفت و گاز حتی در اختیار شرکت ملی نفت هم قرار ندارد و این شرکت مالک نیست، هرچند به حیات خلوت و تامین‌کننده بودجه دولت‌ها تبدیل شده است. نگذارید صندوق توسعه ملی هم مثل شرکت ملی نفت شود.