نگاه
دفن شهر زیر پلاستیک
هوشی‌مین، معروف‌ترین شهر ویتنام و قطب تجاری و اقتصادی این کشور، نه‌تنها مراکز بازیافت زباله ندارد، که معتاد به استفاده از پلاستیک است و اوضاع چنان وحشتناک است که کارشناسان در این کشور به‌صورت کنایه‌آمیزی هشدار داده‌اند که اگر مردم و مقامات فکری به حال این وضعیت نکنند، تمام شهر و ساکنانش زیر پلاستیک و زباله دفن خواهند شد.
این صحبت البته چندان هم کنایه‌آمیز نیست و کافی است که فقط چند هفته به مسئله زباله‌ها رسیدگی نشود تا هوشی‌مین و هر آنچه در آن است در زباله غرق شود؛ 10میلیون جمعیت این شهر، روزانه نزدیک به 10هزار تن زباله تولید می‌کنند، که یکی از بالاترین میزبان تولید زباله در جنوب شرق آسیا به شمار می‌رود. در واقع، به گزارش سازمان ملل، هوشی‌مین، یکی از 5 ملت/جامعه اول در آلاینده کردن اقیانوس‌ها با پلاستیک به شمار می‌رود.
همه اما تولیدکننده صرف زباله نیستند و فعالیت برخی کارگاه‌های کوچک شخصی برای بازیافت آنها، به‌خصوص کیسه‌های پلاستیکی، امید را در این ابرشهر زنده نگه‌داشته است. اما وضعیت بسیار اسفناک است. کار مدیریت جمع‌آوری و دفن زباله‌ها، بر عهده مقامات شهری است و آنها پیمانکاران دولتی و خصوصی را مأمور این کار می‌کنند اما گسترش شهر، و تولید زباله، چنان سریع اتفاق می‌افتند که پیدا کردن زمین مناسب برای دفن زباله، به یک بحران تبدیل شده است. همین حالا، زندگی در حومه شهر، غیرقابل تحمل شده است و هر بار که باد می‌وزد، بوی تعفن زباله‌ها، 10کیلومتر اطراف آن را غیرقابل تحمل می‌کنند. یک راه‌حل مقامات شهری، استفاده از زباله برای تولید انرژی است. براساس قانونی که زمستان گذشته تصویب شده، قرار است تا 3سال دیگر، 80درصد زباله تولید شده در این شهر، برای این منظور مورد استفاده قرار بگیرد. از 3سال پیش دولت کلنگ احداث نیرگاه‌های مخصوص برای این کار را در بوق و کرنا کرد اما تنها صدایی که از این پروژه بیرون آمد، همان بوق اولیه بود. کار ساخت نیروگاه‌ها، خوابیده و معلوم نیست دوباره چه زمانی از سرگرفته خواهد شد.
یک مسئله مهم، کمبود بودجه است. اما ویتنام مشکل دیگری هم دارد؛ صنعت پلاستیک در این کشور، که براساس طرح‌های محیط‌زیستی باید در آینده نزدیک عملا تعطیل شود، یکی از بخش‌های بزرگ صنعت ویتنام است و در سال2019 میلادی، 17.5میلیارد دلار به اقتصاد ملی کمک کرده است. این رقم، معادل 7درصد تولید ناخالص داخلی این کشور است. به همین‌خاطر است که نمی‌توان به راحتی از پلاستیک چشم پوشید. تا زمانی که تولید پلاستیک، منافع عظیم اقتصادی داشته باشد، استفاده از آن هم به‌صورت گسترده رایج خواهد بود. و تا آن روز، می‌توان همچنان نگران بود که شهر 10میلیون‌نفری، واقعا زیر پلاستیک دفن شود.
