حماسه منطقی!

آنچه تیم ملی در مسابقه دوم مرحله گروهی جام‌جهانی روبه‌روی ولز انجام داد، اصلا قابل مقایسه با بازی اول نبود. انگار پسران ایران تازه از خواب بیدار شده و جام‌جهانی برای‌شان تازه شروع شده بود. اما چه فعل و انفعالی به لحاظ فنی رخ داد که تیم ملی توانست در این جدال به برتری دست پیدا کند؟ اول از همه تصمیم درست کی‌روش برای بازگشت به خط دفاعی 4نفره بود. او برخلاف نبرد قبلی، دیگر دست از تجربه‌کردن کشید و با یک روش بازی امتحان‌پس‌داده در مقابل حریف ظاهر شد. کی‌روش به روش بازی 4دفاعه برگشت و مجید حسینی را در کنار مرتضی پورعلی‌گنجی در قلب دفاع قرار داد. او در سمت راست خط دفاعی بعد از نمایش ضعیف و ناامیدکننده صادق محرمی، رامین رضاییان را در ترکیب اصلی به زمین فرستاد و در سمت چپ نیز همچنان به میلاد محمدی اعتماد کرد. تیم ملی در جدال با ولز، 3هافبک میانی هم داشت. سعید عزت‌اللهی دفاعی‌ترین هافبک ایران بود، روی دست او در سمت راست احمد نور و در سمت چپ احسان حاج‌صفی بازی می‌کردند. در سمت راست خط حمله نیز کی‌روش قلی‌زاده را جانشین جهانبخش کرد، سردار را در نوک به زمین فرستاد و طارمی را نیز در سمت چپ قرار داد. این روش بازی کاملا برای تیم ملی جواب داد. نکته جالب در مورد این تیم، بالا بازی‌کردن همه نفرات به‌خصوص مدافعان بود که اصلا با تاکتیک همیشگی کی‌روش همخوانی نداشت. ایران با یک روش هجومی و پرس از بالا بازی می‌کرد‌ و بازیکنان تیم هم دوندگی زیادی در زمین داشتند. در مورد این نیمه، فقط یک نکته نگران‌کننده برای تیم ملی وجود داشت. پاس‌های قطری ولزی‌ها از سمت چپ تیم ملی، میلاد محمدی را به‌شدت تحت فشار قرار می‌داد. طارمی هم کمتر در دفاع به او کمک می‌کرد؛ موضوعی که موجب شد ولز در این نیمه صاحب یک موقعیت جدی برای گلزنی نیز شود.
در شروع نیمه دوم اما کی‌روش، ضدتاکتیک‌اش را آزمایش کرد. او برای پوشش‌دادن مشکل سمت چپ، سیستم بازی تیم ملی را 2-4-4 کرد. در این روش، حاج‌صفی هافبک چپ شده بود و قلی‌زاده در سمت راست خط هافبک به میدان می‌رفت. طارمی و سردار نیز در نوک حمله حضور داشتند. همکاری این دو نفر، موقعیت‌های زیادی را برای تیم ملی درست کرد. کی‌روش در این نیمه 2 وظیفه مهم به بازیکنانش داده بود. مهاجم‌ها وظیفه داشتند حریف را به‌شدت پرس کنند و برای این تیم تله‌پرس بگذارند تا توپ را به‌دست بیاورند. هافبک‌های میانی هم وظیفه داشتند با پاس‌های بلند در عمق دفاع حریف، دفاع ولز را با مشکل روبه‌رو کنند. هر دو اتفاق هم به‌خوبی رخ داد. ما هم در پرس عالی ظاهر شدیم و هم توانستیم به‌خوبی با پاس‌‌های دقیق و عالی برای مهاجمان‌‌مان موقعیت بسازیم. پاس عالی حاج‌صفی برای سردار، تیر دروازه حریف را به لرزه درآورد و پاس عالی علی کریمی برای طارمی، باعث اخراج گلر ولز شد. در حقیقت ایران به‌خوبی روی ضعف ولز دست گذاشت و به بهترین شکل ممکن از این اتفاق استفاده کرد. نتیجه این تصمیم نیز، پیروزی تیم ملی در لحظات سرنوشت‌ساز این جدال بود.
تیم ملی برنده شد، چون از دقیقه اول برای بردن به زمین رفته بود. چون نقشه فنی این کار را در جیب داشت و چون کی‌روش بعد از اشتباه‌های بازی اول، به سراغ لجبازی نرفت و خودش را به دردسر نینداخت. او بر مدار منطق حرکت کرد و یک حماسه منطقی برای تیم ملی ساخت. شاید این بهترین نمایش فوتبال ایران در همه ادوار جام‌جهانی بود؛ یک برتری کاملا تکنیکی که به یک پیروزی فراموش‌نشدنی برای تیم ملی ختم شد. حالا همه منتظر بازی سوم تیم در این جام هستند. اینکه آیا مثل بازی دوم، بازیکنان روز خوبی را پشت سر می‌گذارند و با یک پیروزی می‌توانند صعود تاریخی تیم را رقم بزنند یا اینکه باید با جام و قطر خداحافظی کنند.