عموماً آغاز جنگ‌ها را تبریک نمی‌گویند یا اینکه معمولا پایان جنگ‌ها را جشن می‌گیرند اما در ایران آغاز جنگ را جشن می‌گیرند. ۳۱شهریور آغاز جنگ تحمیلی علیه ملت ایران بود و از این نکته می‌توان دریافت که جنگ ما یک جنگ نظامی صرف نبود و پاسداشت این حادثه بزرگ هم پاسداشت یک پیروزی سرزمینی و در ابعاد نظامی نبود، همانگونه که از پیام‌ها و سخنرانی‌های متعدد امام‌خمینی(ره) این برداشت می‌شد. این جنگ فراتر از آن چیزی که در دنیا به آن توجه می‌کنند، بود.
جنگ‌های بزرگ مانند جنگ جهانی اول یا جنگ جهانی دوم یا بسیاری از جنگ‌های منطقه‌ای که رخ داد، همه‌اش ماهیت کشتن و مسائل این‌چنینی بود اما ما در جنگ تحمیلی نه دنبال کشتن بودیم و نه فتح سرزمین. اگرچه برای اشرافیت بر دشمن حتما تسلط بر سرزمین‌هایش بر ما واجب بود. باید این کار را می‌کردیم تا شر دشمن از درون سرزمین‌های خودمان کم شود.
سال1364«عملیات والفجر۸» را در عمق خاک عراق انجام دادیم و شهر فاو عراق را در یک دوره جنگ پی‌در‌پی و سخت فتح کردیم، برای اینکه بتوانیم شهرهای خودمان را از دسترس توپخانه‌ای و موشکی دشمن دور نگه داریم. در واقع فتح سرزمین هم به جهت دفع شر دشمن بود لذا آنچه باید ماهیتا این جنگ را حفظ می‌کرد نگاه محتوایی، معرفتی و معنوی بود و این کار به اهالی هنر و ادبیات برمی‌گردد و آنها باید بیایند کار و روایت درستی از این جنگ به نسل آن زمان و آینده ارائه کنند. در واقع یک نوع عملیات فرهنگی بسیار بزرگ است. ما در جنگ اصطلاحی داشتیم و می‌گفتیم گرفتن خاکریز کار راحتی است البته راحت نبود ولی می‌گفتیم شاید گرفتن یک خاکریز راحت بوده باشد ولی حفظ خاکریز از گرفتنش سخت‌تر است چون دشمن به فکر بازپس‌گیری آن است. ما در دفاع‌مقدس دستاوردهای عجیبی داشتیم. مهم‌ترین آن از نظر من این بود که در مردم خودباوری به‌وجود آمد.
* بخشی از صحبت‌های سردار عباس بایرامی، رئیس سازمان تاریخ و ادبیات بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع‌مقدس، ایسنا
تفاوت دفاع‌مقدس با جنگ‌های دیگر
در همینه زمینه :
