برخورد موفق و آزمایشی فضاپیمای ناسا با یک سیارک

پس از 10ماه پرواز در فضا، فضاپیمای ناسا با نام دارت (DART) با سرعت بسیار زیادی به یک سیارک برخورد کرد. به گزارش ناسا، این طرح آزمایشی ناسا در شرایطی واقعی و با هدف آمادگی برای روزی که اجرام آسمانی در حال برخورد با زمین هستند، طراحی شده بود. برخورد کهکشانی دارت با یک سیارک بی‌خطر در فاصله 11.3میلیون کیلومتری رخ داد و فضاپیمای DART با سرعت 22500کیلومتر در ساعت به آن برخورد کرد. دانشمندان انتظار داشتند که این برخورد باعث ایجاد یک دهانه و پرتاب سنگ و خاک به فضا و مهم‌تر از همه، تغییر مدار سیارک شود.
النا آدامز، یکی از افرادی که در مرکز کنترل ماموریت بود، پس از این برخورد با هیجان زیادی گفت: انجامش دادیم، با سیارک برخورد کرد. همه تلسکوپ‌های سراسر جهان و فضا برای به تصویر کشیدن این لحظه، همان نقطه از آسمان را هدف گرفتند. اگرچه این برخورد بلافاصله به تصویر کشیده شد اما سیگنال رادیویی DART به‌طور ناگهانی متوقف شد و احتمالا چند ماه طول می‌کشد تا مشخص شود که مسیر سیارک چقدر تغییر کرده است.
این ماموریت 325میلیون دلاری، نخستین تلاش برای تغییر موقعیت یک سیارک یا هر جرم طبیعی دیگر در فضا بود. آدامز پس از این اتفاق در یک کنفرانس خبری گفت: می‌توانیم بگوییم که نخستین آزمایش دفاع سیاره‌‌ای ما موفقیت ‌آمیز بود. فکر می‌کنم با این آزمایش واقعی، زمینی‌ها دیگر راحت‌تر بخوابند. بیل نلسون، مدیر ناسا نیز از طریق توییتر به مردم یادآوری کرده بود که این آزمایش یک فیلم نیست. او در یک ویدئوی از پیش ضبط ‌شده گفت: همه ما این صحنه‌ها را در فیلم‌هایی مانند «آرماگدون» دیده‌ایم، اما خطرات زندگی واقعی، زیاد است.
هدف عملیات روز دوشنبه سیارکی ۱۶۰متری به نام دیمورفوس بود. این سیارک قمر سیارکی با اندازه 5 برابر بزرگ‌تر به نام دیدیموس است که مواد تشکیل‌دهنده دیمورفوس را در فضا پراکنده می‌کند. «دیدیموس» در زبان یونانی به‌معنای دوقلو است. این سیارک سال‌هاست بدون این که تهدیدی برای زمین باشد، به دور خورشید می‌‌چرخد و از این‌رو یک گزینه ایده ‌آل برای آزمون نجات جهان به شمار می‌رفت. فضاپیمای دارت در نوامبر گذشته با استفاده از فناوری جدید توسعه یافته توسط آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان‌هاپکینز، سازنده فضاپیما و مدیر مأموریت، به سمت هدف خود پرتاب شد.
دوربین DART که بخش کلیدی این سیستم ناوبری هوشمند است، به سختی یک ساعت قبل از برخورد، دیمورفوس را دید. با تصویری که هر ثانیه به زمین ارسال می‌شد، آدامز و دیگر کنترل‌‌کنندگان مرکز کنترل ماموریت، با هیجان زیادی مسیر برخورد به سیارک را تماشا می‌کردند تا این که نهایتا برخورد اتفاق افتاد. با پایان یافتن انتقال رادیویی، آخرین تصویر روی صفحه ثابت شد. کنترل ‌کننده‌ها با ثبت این تصویر، پایان موفقیت‌آمیز این ماموریت خود را جشن گرفتند. البته میزان ناراحتی آنها بابت از بین رفتن فضاپیما، در مقابل موفقیت ماموریت ناچیز بود. آدامز در این‌باره گفت: به‌طور معمول، از دست دادن سیگنال از یک فضاپیما چیز بسیار بدی است. اما در این مورد، این نتیجه ایده آل بود. کارولین ارنست، دانشمند جانز هاپکینز گفت: احتمالا بقایای این فضاپیما یا در شکاف ایجاد شده در سیارک باقی مانده یا به فضا پرتاب شده است.