مهربانی به دیگران

آیت‌الله محمدباقر تحریری (حفظه‌الله):
عالم اگر بخواهد علمش برای دیگران سودمند باشد و خودش نیز در این راستا از مواهب آن بهره‌مند گردد، باید حالت و برخورد مهربانانه و دلسوزانه داشته باشد تا با جذب به ‌سوی او، از راهنمایی‌های وی بهره‌مند شوند. از این جهت امام علی علیه‌السلام در بیان اوصاف علم و عالمان می‌فرماید: «یده الرحمه: دست علم، رحمت است.»
یعنی همانگونه که انسان با دستش خیرها را کسب می‌کند و نیز به دیگران می‌بخشد، برای انباشته نشدن علم درون عالم و بهره‌مندی دیگران از آن برای رسیدن به هدف مطلوب، باید با آغوش باز با دیگران برخورد کند و ابایی نداشته باشد که علم را در اختیار اهلش قرار دهد. این حالت، سعه‌صدر را برای عالم به ارمغان می‌آورد؛ چنان که خداوند متعال کتاب‌های آسمانی را که جنبه هدایت انسان را در بر دارد به‌عنوان رحمت برای او معرفی می‌کند و به پیامبر بزرگوار خود صلی‌الله علیه و آله و سلم می‌فرماید: «فَبِمَا رَحْمَه مِّنَ‌الله لِنتَ لَهُمْ وَلَوْ کنتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لاَنفَضُّواْ مِنْ حَوْلِک: پس به [برکتِ] رحمت الهی، با آنان نرم خو [و پُر مِهر ]شدی، و اگر تندخو و سخت‌دل بودی قطعا از پیرامون تو پراکنده می‌شدند.»
خداوند متعال نیز با رحمتش انسان و موجودات را آفرید، و وسایل رشد ظاهری، باطنی و معنوی او را فراهم کرد تا با توجه به این امور و به‌کار بستن دین او که # رحمت خاصی برای انسان است، انسان به رحمت‌های دیگری از جانب حق تعالی نایل شود.
منبع: برگرفته از کتاب گام‌های آغازین سلوک