پروژه شکست خورده

اوکراین، هلند را شکست داد و ژاپن هم تا حذف فرانسه فاصله‌ای نداشت. خلق این شگفتی‌ها در مرحله یک‌‌هشتم مسابقات قهرمانی جهان، این امید را در بین ایرانی‌ها ایجاد کرده بود که آنها هم می‌توانند با بازی متفاوت همه را غافلگیر کنند. اما در زمین ایران هیچ اتفاق خاصی نیفتاد و حتی تیم نتوانست بازی خوبی انجام بدهد. تیم ملی والیبال سه‌شنبه از مسابقات قهرمانی جهان خداحافظی تلخی داشت. کسی انتظار نداشت آنها در مقابل برزیل با عقبه درخشانی که در والیبال جهان دارد، به پیروزی برسند اما حداقل توقع این بود که خوب بازی کنند، ولی به‌جز چند امتیازی که در ست سوم پیش افتادند، در بقیه دقایق بازی بازنده بودند.
گزارش‌ها و مصاحبه‌هایی که قبل از بازی از لهستان به ایران می‌رسید، از انگیزه و آمادگی بالای آنها برای بازی خبر می‌داد ولی در شب بازی نه از آمادگی خبری بود و نه از انگیزه. بازیکنان، جانِ بازی‌کردن نداشتند؛ نه اسپک‌هایشان ضرب داشت و نه خودشان توان مهار توپ‌های حریف را داشتند. بدتر از همه، چهره‌های بازیکنان بود. آنها با ذهن بازنده به زمین آمده بودند؛ بدون امید. ایران ست اول را 25-17 از دست داد. در ست دوم بازی نزدیک‌تر شد و حتی ایران توانست در دقایقی از بازی یک امتیاز جلو بیفتد ولی نتیجه را از دست داد؛ ‌25-22. در ست سوم ایران می‌توانست برنده باشد. چندبار از حریف پیشی گرفت و حتی سرمربی برزیل را مجبور کرد تایم‌اوت بگیرد. درحالی‌که تصور می‌شد ایران می‌تواند این ست را ببرد ولی مثل بازی با هلند، باز هم نتوانست برتری‌اش را حفظ کند و این ست را هم 25-23 از دست داد.

  توجیه
بهروز عطایی، سرمربی تیم ملی مقصر اصلی بازی‌های ضعیف شاگردانش معرفی شده است. با اینکه او توضیح داده تیمش چرا باخت: «برزیل با قدرت بازی کرد و از ضعف‌های ما استفاده کرد. ما هم نتوانستیم در کار تهاجمی و تدافعی خوب عمل کنیم.» اما سعی کرد توجه منتقدانش را به موضوع دیگری جلب کند؛ مدل برگزاری مسابقات. او از فدراسیون جهانی ایراد گرفته که چرا چیدمان تیم‌ها در مرحله یک‌هشتم نهایی طوری بود که تیم سوم گروه ایران (یعنی آرژانتین) بازی راحت‌تری نسبت به ایران (تیم دوم گروه) داشت. او برای اثبات ادعایش از تکرار بازی آمریکا و لهستان و احتمال حذف فرانسه و آمریکا ایراد گرفته است. ایراد به فدراسیون جهانی هست اما آیا تیم ایران قربانی این چیدمان شد؟ بازی ضعیف مقابل مصر، هلند و برزیل را می‌شود به‌جز مسائل فنی طور دیگری توجیه کرد؟ بعضی از طرفداران عطایی، حذف تیم ملی را به مافیای مخالفان داخلی تیم ربط داده‌اند. آیا این مخالفان در زدن سرویس‌های اشتباه و دریافت‌های ناقص نقش داشتند؟
در بازی با هلند از عطایی ایراد گرفته شد که چرا به‌جای امیرحسین اسفندیار از جواد معنوی‌نژاد استفاده نکرد. با اینکه علیرضا طلوع‌کیان، دستیار عطایی به تندی جواب منتقدان را داد و حتی‌ دانش والیبالی آنها را زیر سؤال برد ولی در بازی با برزیل، معنوی‌نژاد بازی کرد. کارشناسان 2ایراد به عطایی گرفته‌اند. اول اینکه این بازی با مدل بازی اسفندیار همخوانی بیشتری داشت و از نظر فنی بهتر بود معنوی‌نژاد به بازی گرفته نمی‌شد. بعد از تعویض معنوی‌نژاد و آمدن اسفندیار به زمین، ایران دقایق بهتری را پشت‌سر گذاشت. مسئله مهم‌تر این است که آیا عطایی با توصیه‌های دیگران تیم می‌چیند؟‌

  سقوط 
گرفتن مقامی بهتر از دوره قبل، هدف اصلی تیم بود. اینکه ثابت شود مربیان ایرانی بهتر از مربیان خارجی می‌توانند نتیجه بگیرند، اما این اتفاق نیفتاد. ایران مثل سال2018 در رده سیزدهم مسابقات قهرمانی جهان قرار گرفت. البته ایران مقامی بهتر از سیزدهمی هم داشته است. این تیم سال2014 با سرمربیگری کواچ در رده ششم قهرمانی جهان قرار گرفته بود. بعد از شکست‌های تیم ملی در مسابقات قهرمانی جهان، تیم در رنکینگ جهانی هم جایگاهش را از دست داد. این تیم که بعد از لیگ ملت‌ها به رده هفتم رسیده بود، حالا دهم است و ژاپن جای ایران را در رده هفتم گرفته.

  مربی خارجی 
با بازی‌های ضعیف تیم ملی در مسابقات قهرمانی جهان، افکار عمومی علیه عطایی موضع گرفته است. زیر پست‌های اینستاگرامی فدراسیون والیبال یک درخواست، پررنگ‌تر از همه است: برای المپیک مربی خارجی بیاورید. نظر هواداران والیبال این است که عطایی توان مربیگری در میدان‌های بزرگ را ندارد. آنها نگرانند که تیم ملی نتواند برای بازی‌های المپیک پاریس سهمیه بگیرد.