آیا نماز ما نماز است؟

مرحوم آیت‌الله محمدعلی  ناصری دولت‌آبادی(ره):
نماز، سبب زیادی رزق، موجب صحت، توشه مؤمن در قیامت و انیس انسان در قبر است و به‌صورت‌های مختلفی در نشئه‌های وجود درمی‌آید: در برزخ و قبر به‌صورت فرش، در محشر به شکل تاج است. سپر بین انسان و آتش جهنم نیز هست و انسان را از صراط عبور می‌دهد. انسان نمازگزار دیگر معصیت نمی‌کند و این صریح آیه شریفه است: «اَلصلوه تَنْهی عَنِ الْفَحْشْاءِ و المُنْکر». اما اگر اهل نماز، غیبت کند و تهمت بزند و کلاهبرداری کند و به ناموس دیگران خیانت ورزد، معلوم می‌شود که نمازش، نماز نبوده؛ زیرا اگر نماز بود، او را از هر معصیت و مخالفتی بازمی‌داشت. ما باید سعی کنیم که نمازمان نماز باشد. نماز معراج مؤمن است: «الصّلوه معراجُ المؤمن».4موقعی که برای نماز تکبیره‌الاحرام می‌گوییم، یعنی غیرخدا را پشت سر انداخته‌ایم و در ملکوت سیر می‌کنیم. باید در نماز متوجه حق باشیم تا سیر ما صعودی باشد. ما باید خود را برای ورود به عالم آخرت آماده کنیم: «انا لله و انا الیه راجعون». ما در حال بازگشت به طرف خدا هستیم. چند منزل پایین آمدیم و نزول کردیم تا رسیدیم به دنیا و از اینجا شروع می‌کنیم به رجعت و برگشت به طرف خدا. اما ابتدا کجا بودیم؟ عالم ذر. در آنجا وضعمان بسیار خوب بود. خداوند برای امتحان، ما را در این قفس خاکی زندانی کرد. چه بلاها که به سر خودمان آوردیم، چه خیانت‌ها که در حق خودمان روا داشتیم، در نتیجه، این همه فاصله بین خودمان و حضرت احدیت ایجاد کردیم. هر مقداری از حضرت حق که دورتر بشویم، از منزلت انسانی خود بیشتر فاصله می‌گیریم. البته او با ما هست: «و هو مَعَکم اینما کنتم». این من هستم که برای خودم حجاب‌های ظلمانی ایجاد می‌کنم؛ زیرا هر معصیتی یک حجاب و در حکم یک سلول آهنی است. ولی تمام این حجاب‌ها و سلول‌ها را می‌توان از میان برداشت. با یک شب درِ خانه خدا آمدن، و با گفتن اینکه اشتباه کردم، در اثر ندامت قلبی، موجبات رستگاری خود را فراهم سازد.