3۰ سالگی

دوشنبه این هفته سی‌امین سالگرد آغاز لیگ برتر بود. مارکو رویس در مصاحبه‌ای ابراز ناراحتی کرده که چرا دورتموند این همه بازیکن جوان را پرورش می‌دهد اما آنها در آرزوی این به‌سرمی‌برند که 3-2 فصل بدرخشند و به لیگ برتر بروند. لیگ برتر که هم‌اکنون تماشایی‌ترین رقابت‌های باشگاهی جهانی محسوب می‌شود تا 30سال پیش چنین وضعیتی نداشت. در همان یک دهه اولیه هم هنوز سبک تیم‌ها ارسال توپ‌های بلند روی دروازه حریفان و ارائه بازی مستقیم بود. این خارجی‌ها بودند که لیگ را از آن شکل درآوردند. مربیان بزرگی مثل فرگوسن، ونگر، هیدینک، مورینیو، گواردیولا، پیگرینی، مانچینی، آنچلوتی و حتی کونته که یا بزرگ بودند به این لیگ رفتند یا در این لیگ بزرگ شدند، به بهبود کیفیت فنی آن کمک کردند اما لیگ از زمانی شروع به بهبود کرد که ستاره‌های خارجی زیادی جذب آن شدند. کانتونا، ژینولا، آنری، کلینزمان، زولا، گولیتویرا و بسیاری دیگر ازجمله پیشتازان این ماجرا بودند. آنها مثل مهاجران اروپایی که راهی استرالیا و آمریکا شدند و با خود مدرنیته را به آن سرزمین‌ها بردند عمل کردند. فوتبال بومی انگلیس زیر سم اسبان آنها از اصالت خود فاصله گرفت و بین‌المللی شد.
فوتبال در انگلیس فرهنگ خاص و عجیبی دارد. در هیچ لیگ دیگری بازیکنان رنگین‌پوست این‌قدر امنیت ندارند؛ هر چند که در پاره‌ای موارد نژادپرستی هم در ورزشگاه‌های انگلیس نمایان می‌شود. هیچ کشور دیگری فاصله تماشاگرانش با زمین این اندازه کم نیست، طوری که بازیکنان صدای نفس تماشاگران را هم بشنوند. در هر محله یا شهر کوچکی هر تیمی هواداران متعصب و حمایتگر خاص خودش را دارد. باشگاه‌های انگلیسی نسبت به خارجی‌ها خیلی میهمان‌نواز هستند. بد نیست به مناسبت 30سالگی لیگ برتر نگاهی آماری به تاریخ این رقابت‌ها داشته باشیم.