معنابخشی امام حسین‌ع به زندگی

علامه محمدتقی جعفری(ره): حمد و سپاس بی‌کران خداوندی‌راست که با فیض اعظم و لطف و حکمت ربانی خود، انسانی معنی‌دار در جهانی معنی‌دار بیافرید و او را در مسیر إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ، «ما از آنِ خداییم و به‌سوی او بازمی‌گردیم.» به تکاپو درآورد و برای به ثمر رساندن شخصیت آدمی در این حرکت بزرگ، او را از دو نوع راهنما برخوردار فرمود: ۱. راهنمایان درونی که فطرت و عقل و قلب نامیده می‌شوند. ۲. راهنمایان برونی که پیشوایان الهی هستند. درود و سلام بی‌پایان به ارواح پاک همه انبیا و مرسلین و ائمه طیبین و طاهرین و پیروان راستین آنان باد که با همه نیروها و استعدادهای خود، برای هدایت و ارشاد انسان‌ها قیام نمودند، و عده‌ای فراوان از آنان حتی از جان خود در این جهاد بزرگ گذشتند، تا جان‌های آدمیان را از آلودگی‌های ماده و مادیات نجات دهند و به هدف اعلای «حیات معقول» رهنمون شوند. در ردیف اول جهادگران انسان‌ساز، حسین‌بن علی(ع) را می‌بینیم که با نظر به مجموع قضایا و حوادثی که پیرامون شهادت او صورت گرفته است، در مرتفع‌ترین قله فداکاری در راه حق و حقیقت با قامتی راست و با جدی‌ترین قیافه ایستاده و با رساترین صدا، همه افراد بشر را مخاطب قرار داده و فریاد می‌زند: «ای انسان‌ها! برای زندگی معنایی والاتر وجود دارد که قرار گرفتن در شعاع جاذبیت کمال است. و برای مرگ نیز حقیقتی عالی‌تر وجود دارد که ورود در حوزه جاذبیت کمال است.» زندگی به این معنی، همان «حیات طیبه» یا حیات معقول است که آزادی و عزت و شرف و علم و عدل و صدق و صفا و کمال‌جویی، از مختصات آن است. و مرگ به آن معنی، شکوفایی همان «حیات طیبه» است که شخصیت آدمی به وسیله آن در حوزه جاذبیت کمال، به ثمر جاودانی خود می‌رسد. این است زندگی حقیقی که از «إِنَّا لِلَّهِ» شروع و به «إِنَّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ» واصل می‌گردد.
منبع: کتاب «امام حسین(ع)، شهید فرهنگ پیشرو انسانیت» ص ۱۵