سامان‌رضایی - روزنامه‌نگار
بشر یکی از انگشت‌شمار موجودات زنده‌ای است که کارهای متناقض بسیاری انجام می‌دهد. برای نمونه روزی 12تا 15ساعت کار می‌کند تا اجاره‌بهایی بابت تامین آرامش و آسایش اسباب منزلش فراهم کند. در دنیای معماری هم برخی بر این باورند که ساختن آسمان‌خراش‌ها هم یکی از این‌تناقض‌ها‌ست. آسمان‌خراش‌ها با هزینه‌های هنگفت ساخته می‌شوند؛ درحالی‌که حتی پیش از شیوع کرونا هم مدیر‌ان شرکت‌های بزرگ جهان به سمت دورکار کردن کارمندان خود می‌رفتند و این روند در روزگار پساکرونایی به‌شدت رو به فزونی است. همین موضوع باعث خالی ماندن اتاق‌های اغلب آسمان‌خراش‌های جهان شده است. تا جایی که به گزارش بی‌بی‌سی این اواخر مقامات چین اعلام کردند ساخت آسمان‌خراش‌ها ممنوع است چرا که در برخی موارد پروژه‌هایی بیهوده‌اند.
بد نیست به مناسبت دهم آگوست، روز جهانی آسمان‌خراش‌ها این واقعیت را گوشزد کنیم که وجه تسمیه این روز جهانی، زادروز معمار مشهور، ویلیام ون آلن است که یکی از 2 ساختمان بلند آمریکا یعنی کرایسلر و امپایر‌استیت را در سال 1930میلادی در نیویورک طراحی کرد. ساختمان دیگری که سال بعد عنوان بلندترین سازه جهان را از آن خود کرد، امپایر استیت بود که روند اجاره واحد‌های آن به قدری با مشکل روبه‌رو شد که به آن لقب «امپتی استیت» یا استیت خالی دادند.
اگرچه ساخت آسمان‌خراش‌ها در مراکز بزرگ اقتصادی و تجاری جهان مانند نیویورک توجیهی محکم و اقتصادی مبنی بر عرضه و تقاضا دارد، اما در کل ساخت آسمان‌خراش یا سازه‌های بزرگ به نوعی زاییده جاه‌طلبی و ابراز قدرت بشر است. در همین زمینه نقل قولی از کامران معظمی مدیرعامل شرکت دابلیو‌اس‌پی که ساخت بلندترین بناها در لندن (شارد)، آمریکا (مرکز تجارت جهانی یک) و آسیا (برج شانگهای) را در کارنامه خود دارد خالی از لطف نیست؛ او بر این باور است که «حتی برای ساخت یک بنای 100متری هم باید دلایل موجهی داشته باشیم، ساختمان‌های بسیار بلند شاید بتوانند دوبی را به مقصدی برای مردم جهان تبدیل کنند، اما شهرهای مشهوری مثل لندن و شانگهای به چنین چیزی نیاز ندارند.»
آسمان‌خراش‌ها در عصر دورکاری
در همینه زمینه :
