بهترین خیرات؛ هدیه لبخند به نیازمندان

مهناز عباسیان_روزنامه نگار

سال‌هاست که گره‌گشایی از مشکلات محرومان دغدغه‌اش شده و دوست دارد هرچه در توان دارد برای رفع اندوه دیگران صرف کند. اصلا بی‌تفاوت بودن برای او معنا ندارد و محال است کسی از درد و رنجش بگوید و او راحت از کنارش بگذرد. بیش از ۳۰ سال است که به‌ شکل خودجوش و با کمک جمعی از دوستانش، کارهای خیرخواهانه و کمک‌رسانی به افراد نیازمند و مستحق را در مناطق جنوبی شهر تهران انجام می‌دهد؛ اموری که در ابتدا با جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای تأمین و تهیه جهیزیه دختران نیازمند شروع و حالا گسترده‌تر شده است. سودابه ناجی از مسئولان اجرایی بنیاد خیریه «محراب ابوتراب(ع)» است و با بنیاد خیریه جهادی «صدر» علاوه برای شهروندان تهرانی، برای محرومان روستاهای کم‌برخوردار هم فعالیت می‌کند. به این بهانه سراغش رفتیم تا با دیگر فعالیت‌های این بانوی خیراندیش آشنا شویم.

دستگیری از مردم؛ ارثیه پدری ناجی
خودش می‌گوید قشنگ‌ترین شغل دنیا کار کردن در خیریه است که ماحصلش می‌شود شاد کردن دل آدم‌ها. این روحیه دستگیری و کمک کردن را از پدرش حاج‌خلیل ناجی به ارث برده؛ پدری که به دل‌رحمی و مهربانی در ملایر شهرت داشته و سفره‌ احسانش همیشه به روی نیازمندان باز بوده است و اصلا همین پدر بود که جرقه تأسیس خیریه را در ذهن دخترش سودابه ناجی زد. یک سال بعد از فوت پدر در سال۶۹ در نخستین سالگرد پدر، ناجی تصمیم می‌گیرد به‌گونه‌ای متفاوت برای پدرش خیرات بدهد؛ همین مقدمه‌ای می‌شود برای تأسیس یک خیریه خودجوش که حالا بعد از گذشت 32سال به یکی از معتبرترین و فعال‌ترین خیریه‌های جنوب تهران تبدیل می‌شود. البته خدمات این خیریه فقط محدود به شهر تهران نیست و در گوشه‌وکنار کشور و روستاهای کم برخوردار هم فعال است. او در مناسبت‌های مختلف از مددجویان بهزیستی گرفته تا افراد بدسرپرست و ایتام را به مراسم‌های شاد دعوت کرده و با حضور هنرمندان برجسته کشور، ساعت‌های خوشی را برای آنها مهیا می‌کند. ناجی در این‌باره می‌گوید: «ما هر سال در آستانه سال نو 300و در‌ماه رمضان 140سبدکالا با کمک خیّران به نیازمندان و خانواده‌های محروم اهدا می‌کنیم. این سبدها شامل گوشت قرمز، برنج ایرانی، روغن، قند، شکر، خرما و پنیر است. متأسفانه چند سالی است که با تورم و گران شدن اجناس، در تهیه سبدکالا با مشکل روبه‌رو شده‌ایم. از طرفی هر سال به آمار نیازمندان هم افزوده می‌شود. از این‌رو ما نیازمند کمک‌های افراد نیکوکار و خیّر هستیم.»

فرهنگ‌سازی انفاق
این بانوی خیراندیش، هدفمند کردن نذورات را مهم‌ترین اصل می‌داند و می‌گوید: «مردم ما باید آموزش ببینند که درست انفاق کنند. در جامعه ما پول زیادی برای انفاق هزینه می‌شود اما در راه درست صرف نمی‌شود و متأسفانه دردی از نیازمندان واقعی را درمان نمی‌کند. خیرات که همیشه نباید سفره انداختن و غذا پختن باشد. یکی می‌تواند برای حل مشکلش نذر کند که جهیزیه عروسی را تهیه کند  یا برای جوانی کار پیدا کند. یکی از برنامه‌های ما این است که کلاس‌ها و برنامه‌هایی برای هدفمندسازی صدقه‌ها و نذورات مردم داشته باشیم و از آنها دعوت به همکاری کنیم. در همین راستا در سال‌های اخیر با کمک خیّران 9جهیزیه کامل عروس به استان کرمان ارسال شد. همچنین چندین مجلس عروسی در اعیاد مذهبی برپا شد تا سنت پسندیده پیامبر به‌دلیل مشکلات مالی به تعویق نیفتد.» ناگفته نماند همسر و فرزندان ناجی همیشه مشوق و همراه او در این کارهای خیرخواهانه هستند.

 چوب پر حرم؛ تمام دارایی من!
ناجی نزدیک به 12سال است که افتخار خادمی در حرم امام رضا(ع) نصیبش شده است. قرار او با امام‌رضا(ع) و زائرانش پنجشنبه‌ها، ورودی باب‌الرضا(ع) است. دارایی و داشته‌های ناجی یک طرف و چوب پر حرمش یک طرف. چوپ پری که به‌گفته خودش با تمام دنیا عوض نمی‌کند؛«وقتی چوپ پر را دست گرفتم، احساس کردم یک چیز باارزش از ملک و اراضی امام رضا(ع) به امانت دست من سپرده شده و مسئولیتم سنگین شده است. احساس کنیزی و غلامی برای امام رضا(ع) حس قشنگی است. اینکه کنار در بایستی  و به مهمان آقا سلام و خوش‌آمد بگویی یک سعادت است که خداوند نصیب من کرده و من شکرگزار این سعادتم. گرچه به‌علت گسترش کارهای خیریه، شیفت‌های خدمتم در مشهد فاصله پیدا کرده و اما با سر و سامان دادن به کارها، به امید خدا بیشتر به حرم خواهم رفت.» او در پایان صحبت‌هایش از کرامات امام به زائرانش برای ما صحبت می‌کند و می‌گوید:«بی شک این همه زائر از گوشه و کنار دنیا، کراماتی از امام(ع) دیده‌اند که عاشقانه به زیارت می‌آیند. البته کرامت امامان(ع) تنها شفای بیمار و باز شدن گره‌های مشکلات نیست. گاهی همین سبکبالی که بعد از زیارت به آدم دست می‌دهد و روزمرگی‌ها را دور می‌کند بهترین کرامت است.»