این «سقف» فرو می‌ریزد!

آزمایش‌کردن روش‌های شکست‌خورده قبلی، یکی از عادت‌های همیشگی تصمیم‌گیرندگان در فوتبال ایران است. حالا هم مسئله سقف قرارداد دوباره مطرح شده و سوژه داغ این روزهای فوتبال در ایران به‌حساب می‌آید. سقفی که زمانی با رقم 350میلیون تومان تعیین شد و ضمانت اجرایی خاصی نداشت، حالا به رقم قابل توجه 14میلیارد تومان رسیده است. البته براساس قوانین جدید، تنها بازیکنانی که در 2 سال اخیر 10بازی ملی انجام داده‌اند می‌توانند چنین رقمی دریافت کنند اما حقیقت آن است که بسیاری از بازیکنانی که واجد این شرایط هستند، اصلا در فوتبال ایران حضور ندارند. بازیکنانی که در 2 سال گذشته عضو تیم ملی بوده‌اند اما کمتر از 10بازی انجام داده‌اند نهایتا 12میلیارد و بازیکنان غیرملی نیز نهایتا 7میلیارد دریافت خواهند کرد. این نوع ارزشگذاری اما مشکلات و خلأهای بسیار بزرگی دارد. برای مثال دایره بازیکن ملی بسیار وسیع است و نفرات زیادی به اردوهای مختلف دعوت می‌شوند. آیا بازیکنی که فقط در 2 سال اخیر در یک اردو حضور داشته و حتی یک بازی هم انجام نداده، بازیکن ملی است؟ آیا بازیکنی مثل مرتضی پورعلی‌گنجی که سال گذشته مصدوم بوده و آمار بازی‌های ملی‌اش در این 2 سال بسیار پایین است، نباید در دسته اول قرار بگیرد؟ این وسط تکلیف بازیکنان خوبی که به هر دلیلی با سلیقه سرمربی هماهنگ نیستند و به تیم ملی دعوت نمی‌شوند چیست؟ اگر بازیکن باتجربه‌ای تصمیم به ترک تیم ملی و وداع با این تیم بگیرد، به همین سادگی از فهرست قراردادهای اصلی خارج می‌شود؟ واضح است که این روش هم در فوتبال ایران جواب نمی‌دهد. چرا که قبلا هم در هیچ نقطه دیگری از دنیا مورد استفاده قرار نگرفته است. در فوتبال اروپا تنها سقف قرارداد تیمی وجود دارد و باشگاه‌ها نباید بیش از درآمدهای رسمی، برای قرارداد بازیکنان هزینه کنند. نظارت مستقیم روی بازیکن‌ها بدون نظارت روی عملکرد مالی خود باشگاه‌ها اما تصمیم بحث‌برانگیزی به‌نظر می‌رسد. چرا که ممکن است باشگاه تصمیم بگیرد رقم بیشتری به یک سوپراستار بدهد و با کاهش یا عدم‌تمدید قرارداد یک بازیکن دیگر، این مسئله را جبران کند. علاوه بر این همین رقم 14میلیاردی نیز برای ستاره‌های فوتبال بسیار گران به‌نظر می‌رسد. به باقی ماندن این سقف در فوتبال ایران هم امید چندانی نیست. این طرح هم مثل همه طرح‌های قبلی، به شکست خواهد انجامید. چرا که نه برنامه‌ریزی درازمدتی برای آن انجام شده و نه همه نقاط
ضعف و قوتش به درستی مورد بررسی قرار گرفته‌اند.