صندوق درد دل

حاج آقا دعایی از همان روز نخست با همکاران‌شان در روزنامه اطلاعات رابطه نزدیکی داشتند و سعی‌شان بر این بود که شخصا در جریان همه مسائل روزنامه قرار بگیرند. پایان‌بخش صحبت‌هایشان در این سخنرانی نشانه همین نزدیکی است: به همه‌تان افتخار می‌کنم و به همه‌تان درود می‌فرستم و دیگر پرحرفی کردم و گستاخی کردم مرا ببخشید. به هرچیزی که شما بخواهید احترام می‌گذارم به شرطی که مطمئن باشم و در نظرسنجی‌های دقیقم به این نتیجه رسیده باشم که واقعاً شما راست می‌گویید. هیچ‌کس نباید از من فاصله‌ای داشته باشد. صندوقی را خواهیم گذاشت به فضل‌الهی هرکس نظری دارد، هر گزارشی دارد هر پیشنهادی دارد، هر انتقادی دارد و هر مطلبی دارد، بیندازد در آنجا اگر اینطور آزادگی را دارد و اعتماد دارد آن را امضا کند و اگر ندارد امضا نکند و بیندازد آنجا. من سعی می‌کنم که همه روزه یک فرصتی را در جمع شما قرار بگیرم. خودم نماز می‌خوانم و خیلی از شماها نماز می‌خوانید. اگر صلاح دیدید وقت نمازتان در مسجدتان، در جایی دیگر، در کنار ماشین چاپتان، در کنار ماشین کاغذبریتان و هر کجا گفتید جمع شویم و با هم نماز می‌خوانیم و این به این معنی نباشد که من پیش‌نماز باشم، نه. هر روز یکی از شما بایستید جلو و ما اقتدا می‌کنیم. نظام، نظام، توحیدی است و همه مسلمان هستیم. من در آنجا، نامه‌ها را خودم می‌گیرم که مطمئن باشید خودم دریافت کردم. مسئله‌ای ممکن است پیش بیاید که بعضی در کارشان رعایت کنند، مسائلی داشته باشند یا هنوز جرأت آن را پیدا نکرده و باور نداشته باشند که واقعاً آزاد شده‌اند. نخواهند جلوی دیگری نامه را به من دهند و بگویید که آهان فلانی نامه داد. صندوقی را می‌گذاریم درش را قفل می‌کنیم کلیدش پیش شخص خودم می‌ماند، از صبح که بیایم چک می‌کنم و وقتی خواستم بروم نامه‌ها را برمی‌دارم.