مسابقه مسئولیت‌ناپذیری!

لغو بازی‌های لیگ به‌دلیل آلودگی هوا، شکل پیچیده‌ای به برنامه‌ریزی ادامه فصل داده و این وسط یک بازی «نیمه‌تمام» دقیقا آخرین چیزی است که سازمان لیگ فوتبال ایران به آن نیاز دارد. این نخستین بار نیست که یک مسابقه فوتبال در لیگ برتر به‌دلیل پرتاب اشیا به درون زمین و به خطر افتادن سلامتی بازیکنان و داورها نیمه‌تمام می‌ماند و نخستین‌بار هم نیست که عملا هیچ‌کس برای پذیرفتن مسئولیت این اتفاق قدم جلو نمی‌گذارد. از راس تا ذیل مدیران فعال در فوتبال ایران یا عوامل امنیتی و انتظامی برگزاری بازی، حتی یک نفر را هم پیدا نمی‌کنید که به اشتباهش در مورد این مسابقه اعتراف کند. این در حالی است که زنجیره‌ای از اشتباه‌های مختلف منجر به رقم خوردن چنین وضعیتی شدند. درنظر نگرفتن محدودیت 30درصدی برای سکوها و حضور حدود 50هزار نفر در استادیوم، یک اشتباه نابخشودنی بود. چرا که مسئولان برگزاری بازی آمادگی استقبال از این حجم هوادار را نداشتند. انتقال سرمربی حریف از میانه میدان به طرف سکوها با وجود مسیرهای در دسترس دیگر، یک اشتباه بود و تأثیراتش را هم خیلی زود نشان داد. پرتاب سنگ از سوی ستاره باتجربه پرسپولیس به طرف سکوهای میزبان هم اشتباه به‌نظر می‌رسید و وضعیت را بحرانی‌تر کرد. تا امروز اما نه مدیران تراکتورسازی به ضعف در سامان دادن به این مسابقه اعتراف کرده‌اند و نه کسی مثل امید عالیشاه زیر بار اشتباه بودن رفتار‌ش رفته است. مدیران باشگاه حتی تا این حد جلو رفته‌اند که جمعیت سنگ‌انداز را «طرفداران پرسپولیس» توصیف کنند و مدعی شوند که حریف با ترتیب دادن این برنامه، به‌دنبال فرار از مسابقه بوده است. درست به همین‌خاطر است که ماجرایی شبیه به این، هرگز به پایان نمی‌رسد چرا که در فوتبال ایران، یک مسابقه تمام‌عیار در مسئولیت‌ناپذیری وجود دارد و همه مدیرها می‌خواهند در این زمینه از هم سبقت بگیرند.
چیزی به اسم «لذت بردن» از فوتبال، برای قاطبه جامعه هواداری و مدیریتی در ایران تعریف نشده است.  بدون تردید اگر افراد تصمیم‌ساز کارشان را در این زمینه به‌درستی انجام می‌دادند، این حال و روز فوتبال ایران نبود. تماشای این رشته ورزشی در حقیقت باید شبیه تماشای یک محصول هنری باشد، در فضایی سالم، شیک و سرشار از امکانات. در فوتبال ایران اما تماشاگران را برای خرید بلیت شکنجه می‌دهیم، پول زیادی از آنها دریافت می‌کنیم، برای ورود به ورزشگاه وادارشان می‌کنیم یک مسیر طولانی را پیاده روی کنند، آنها را روی غیراستانداردترین سکوها در بی‌امکانات‌ترین ورزشگاه‌ها می‌نشانیم و توقع رفتاری متمدنانه را هم از آنها داریم. پرتاب سنگ، به هیچ وجه قابل توجیه نیست اما کاش انگشت اتهام را به جای مردم و طرفداران فوتبال، به‌سوی آنهایی بگیریم که سنگ‌پرانی را به یک ارزش تبدیل کردند و نفرت را به‌جای عشق و احترام نشاندند.