اکران زیر آتش

شروع جنگ تحمیلی از سوی عراق، درحالی‌که تنها یک‌سال‌و‌نیم از پیروزی انقلاب می‌گذشت بحرانی را به کشور تحمیل کرد که دامنه‌اش بسیار گسترده بود؛ بحرانی که سینما را هم متاثر کرد. بسیاری از سینماهای استان خوزستان در دوران جنگ ویران شدند‌؛ به‌عنوان مثال شهر آبادان که قبل از پیروزی انقلاب با ۲۸سالن از بیشترین سینما بعد از تهران برخوردار بود، همه سالن‌هایش یا کلا تخریب شد یا آسیب‌های جدی دید‌‌. این بلا سر ۷سالن خرمشهر نیز آمد. ویرانی‌های جنگ دامن سینما را هم گرفت و در روزهای حمله به شهرها، سینماها از تعداد سانس‌هایشان کاستند و در مقطعی که موشک‌باران اوج گرفت، سینماها در پایتخت هم تن به تعطیلی دادند.در دهه60، تصدی‌گری دولت و نهادها در بالاترین سطح قرار داشت؛ دورانی که جنگ تحمیلی، امکان چندانی برای توسعه سالن‌های سینما باقی نمی‌گذاشت. وقتی دولت کنترل واردات فیلم خارجی را در اختیار گرفت و تولید فیلم ایرانی بعد از دوران بلاتکلیفی ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۲ از سر گرفته شد، سینما رفتن به مهم‌ترین تفریح ایرانی‌ها بدل شد. میزان استقبال تماشاگران از سینما در دهه60 با همان سالن‌های به جا مانده از گذشته در دهه‌های بعد دست‌نیافتنی ارزیابی شد. در این سال‌ها تعداد سالن‌های فعال به جای افزایش، کاهش می‌یافت و هر سال تعدادی از سالن‌های فرسوده از دور خارج می‌شد. به‌عنوان نمونه تعداد سینماهای کشور در سال۱۳۶۶ نسبت به سال قبلش از ۲۸۴سالن به ۲۶۴سالن کاهش یافت.