یادداشت
یک حیرت؛ فاصله ما و رهبری
محسن مهدیان؛ مدیر عامل
حرف باقیمانده از سلام فرمانده یک اعتراف است؛ اعترافی از جنس حیرت. با موج سلام فرمانده خیلی حیرت‌زده شدیم؛ گویی باور نداشتیم و شگفت‌زده شدیم. همه‌‌چیز مثل یک فیلم سریع از جلوی چشم‌مان گذشت. انگشت به لب سؤال کردیم واقعا چنین فرزندانی داریم؟ برخی نیز که ماجرای این روزها با محاسبات ذهنی‌شان فاصله داشت به معجزه پناه بردند و گفتند و نوشتند حتما معجزه‌ای رخ داده است.
قبول کنیم که از جامعه نوجوانی تصویری کج و معوج ساختیم و تصویری که در یک جنگ ذهنی-تروریستی، رسانه‌های شیطانی برایمان ساختند را ناخواسته باور کردیم.
این شگفتی یک فرصت است؛ فرصتی برای تغییر و اصلاح نگاه‌ها. همین زاویه نگاه بدبینانه است که در سطوح مختلف از نظام تصمیم‌گیری سیاسی تا برنامه‌ریزی تربیتی باعث شده است روی این جامعه پرشور نوجوانی حساب نکنیم؛ گویی دوره‌ای است که تنها باید گذاشت و گذر کرد.
در گوشمان گفتند و در چشم‌مان کردند که نوجوان امروز با ساسی مانکن پیوند خورده است و هویتش را تتلیست‌ها شکل دادند. در ظاهر ماندیم و چشم‌مان سوی عمیق دیدن ندارد.
البته این نخستین‌باری نیست که شگفت‌زده‌‌ایم؛ با علی لندی هم حیرت‌زده شدیم؛ نوجوانی که قصه اساطیر این مرز و بوم را جابه‌جا کرد و صدالبته بی‌خبر از اطرافیم
و گرنه هر روز باید بهت‌زده باشیم و سرگشته.
اما این حیرت فاصله ماست با رهبری. آنچه او می‌بیند و ما تلاش نکردیم ببینیم. وقتی سال‌ها پیش درس دادند و فرمودند: «جوان دهه هشتادی که نه جنگ را، نه امام را، نه انقلاب را دیده، اما همان مفاهیم را با همان روشن‌بینی، با همان اقتدار که در ابتدای انقلاب یک جوان فهمیده‌ای دنبال می‌کرد، امروز این#نوجوان ما دارد دنبال می‌کند.»
و از این بالاتر فرمود: «#نوجوان امروزی که در سن 17،16سالگی است، در موارد بسیاری، از آن زمان دوران جوانی امثال این حقیر تا 25، 26سالگی و شاید بعد از آن، امروز مسائل را بهتر می‌فهمد.»
و این همه به برکت خوان معنوی انقلاب خمینی است که انسان‌ساز است؛ همین.
در همینه زمینه :
