دویدن ارزان یا سرمایه‌داری؟

جواد نصرتی

در مقابل ورزش‌هایی مثل اسکی و تنیس و حتی بسکتبال که ورزش برخوردارها و نخبه‌ها خوانده می‌شود، دویدن را کاملا خلقی و ورزش توده‌ها می‌دانند. در نگاه اول به‌نظر می‌رسد که دویدن تجهیزات و تاسیسات زیربنایی خاصی نمی‌خواهد و هر کسی که دو پا و ذهنی قوی داشته باشد، می‌تواند دویدن را شروع کند. اما ماجرا، اینقدر هم ساده نیست. وقتی کمی در دویدن پیش برویم و نوبت به خرید تجهیزات و پوشاک مناسب‌ مطرح شود، ممکن است گزاره «دویدن ورزش ساده و ارزانی است» به چالش کشیده شود. این‌بار که یک دونده را دیدید، دقیق‌تر براندازش کنید و متوجه خواهید شد که تقریبا هرچه بر تن و دست و پای اوست، با تجهیزات و پوشاک ورزش‌های دیگر فرق دارد. دونده‌ها، لباس‌های مخصوص خودشان را دارند، چه در تابستان، و چه در زمستان. شلوارک دونده‌ها، بسیار سبک هستند و طوری تولید شده‌اند که هوا از بافت آنها عبور کند، همینطور تی‌شرت‌های آنها. لباس‌ها، تا آنجا که می‌شود سبک شده‌اند و هوا در آنها گردش دارد. فکرش را بکنید یک دونده ماراتن غیرحرفه‌ای، باید 4 تا 5ساعت با همان لباس‌ها بدو‌د. پس بهتر است تا می‌شود لباس‌ها سبک باشد و به‌خاطر عرق‌کردن، سنگین نشوند. بدون عینک مخصوص در روزهای آفتابی، دویدن سخت است‌ و بهتر است که کلاه نقاب‌دار سبکی هم در دویدن‌های بسیار بلند در چنین روزهایی داشته باشیم. اینها تازه برای تابستان است، در زمستان‌ها، داشتن لباس‌های گرم و چسبان زیر شلوار و تی‌شرت از واجبات است.‌ بعد نوبت کاپشن‌های فوق‌سبک برای روزهای سرد و بارانی می‌رسد. تقریبا همه دونده‌ها، باید زمان دویدنشان را ثبت کنند و اینجاست که ساعت‌های ورزشی هم به تجهیزات ضروری اضافه می‌شوند؛ از مدل‌های ارزان حدود یک میلیون‌ تومانی گرفته تا ساعت‌های بسیار حرفه‌ای چند ده میلیون‌تومانی و بیشتر از آن. و البته که دویدن بدون کفش مناسب، نوعی خودکشی است. 
همه اینها یعنی اینکه اگر یک دونده، در دام خرید دائمی تجیهزات و لباس‌های دو بیفتد، ‌هرگز خلاص نخواهد شد. محصولات از برندهای مختلف چنان متنوع هستند و چنان روزبه‌روز نو می‌شوند که می‌توانند همیشه آدم را خریدار نگه دارند. بسیاری می‌گویند این روحیه مصرفی، در تضاد با روح ورزش و به‌خصوص دویدن است. در یک دهه اخیر، بسیاری به دویدن با پای برهنه، عادت بسیار قدیمی بشر برگشته‌اند و اینطور می‌گویند که ما برای این مدل دویدن‌ زاده شده‌ایم و تجهیزات و لباس‌های رنگ به رنگ، فریب دنیای سرمایه‌داری است. با این حال، فعلا این مدل دویدن، چندان فراگیر نشده است و دونده‌ها، همچنان به کفش خوب نیاز دارند. ما برای شروع دویدن، بیشتر از هرچیز، به یک کفش خوب که جلوی مصدوم‌‌شدنمان را بگیرد، نیاز داریم. رکوردهایمان را هم می‌توانیم با اپلیکیشن‌های ورزشی‌ای که در موبایل‌هایمان نصب می‌کنیم، ثبت کنیم و برای خرید ساعت هزینه نکنیم. اینکه بعدا دلمان بخواهد لباس‌های مخصوص بخریم یا نه، به‌خودمان و جیبمان بستگی دارد. دونده‌ها، وقتی زمان زیادی را به این کار ادامه می‌دهند، معمولا با علاقه برای خودشان لباس و تجهیزات می‌خرند، چون برای کاری هزینه می‌کنند که عاشقش هستند.