با کریمان کارها دشوار نیست

سیدمحمدرضا واحدی - کارشناس فرهنگی

رمضان، کریم است و‌ ماه خدای کریم. بساط ضیافت پهن است و همه دعوتند؛ فرقی نمی‌کند که صالح و مقرب باشند یا فاسق و گنهکار. رمضان کریم است و ‌ماه بخشش خدای کریم. شاید عده‌ای بگویند زمان با زمان یا مکان با مکان تفاوتی ندارد و همه آنها مخلوق خداوند است. بله، همه مخلوق خداوند است اما بعضی از زمان‌ها و مکان‌ها خصوصیتی دارند که آنها را متمایز می‌کند و خود خداوند به دلایلی، به آنها فضیلتی ویژه بخشیده و برایشان احترام خاصی قائل شده است. این البته مختص اسلام نیست و در ادبیات سایر ادیان و حتی در اساطیر غیردینی نیز بعضی از زمان‌ها و مکان‌ها و حتی اعداد نسبت به بقیه یک ویژگی و احترام خاصی دارند. در قرآن کریم هم از ایام‌الله سخن رفته است و هم از ارض مقدسه و طور سینا که حتی موسای پیامبر باید پابرهنه در آن قدم بگذارد. رمضان از آن ایام خاص خداست. شهر‌الله است. رمضان کریم است و‌ماه خدای کریم. درست است که لطف و کرم الهی همیشه و در هر زمان و مکانی شامل بندگانش می‌شود و اصولاً کریم بودن، در ذات حضرت پروردگار است؛ اما در این‌ماه عزیز درهای مغفرت و بخشش را بازتر و رحمتش را شامل‌تر و سرازیرتر از همیشه می‌کند و هر کس با هر شرایطی می‌تواند از آن بهترین بهره را ببرد. رمضان کریم است؛ یعنی دریچه‌های ورود به رحمت الهی وسیع‌تر شده و شرایط ورود به آن آسان‌تر از اوقات دیگر است. خداوند در‌ماه رمضان نمره قبولی و ورود به درگاه رحمتش را پایین‌تر آورده تا عده بی‌شماری دسترسی به این بارگاه رحمت داشته باشند و بخشش الهی شامل‌شان بشود. آری، رمضان کریم است دست رد به سینه هیچ‌کس نمی‌زند حتی گنهکاران و از قافله جامانده‌ها. اصلاً‌ ماه رمضان‌ماه عجیبی است. تلاقی کرامت و کرم و کریمان. خداوند کریم در رمضان کریم هم قرآن کریم را نازل کرده و هم از تبار صالحان زمین، کریمی را آفرید به‌نام حسن مجتبی علیه‌السلام. آری، او آمد و شد کریم اهل‌بیت علیهم‌السلام تا بساط کرم الهی کامل‌تر و پرشورتر شود. این انسان فرازمینی آمد تا تجلی کرم خدا باشد که به دوست و دشمن لطف می‌ورزد. آمد تا مردم با دیدن نمونه عینی لطف به دشمن، درک درستی از لطف عام و عفو و گذشت الهی داشته باشند.
نقل است که مردی از اهالی شام که تحت‌تأثیر تبلیغات بنی‌امیه نسبت به اهل‌بیت علیهم‌السلام موضع خصمانه‌ای داشت به مدینه رفته بود. می‌دانیم که به‌دلیل حکومت طولانی معاویه بر شام و تبلیغات امویان علیه اهل‌بیت، مردم شام اسلام را با دشمنی علی علیه‌السلام می‌شناختند و گویا دشمنی با آل علی از ارکان دین آنها بود. معروف است که حتی در خطبه‌های نمازجمعه، دشنام دادن و لعن علی علیه‌السلام سنت شامیان بود. آن مرد شامی در یکی از کوچه‌های مدینه با امام حسن مجتبی علیه‌السلام روبه‌رو شد و همین که فهمید مخاطبش کیست، بی‌درنگ شروع به دشنام دادن و ناسزا گفتن به حضرت کرد. کریم اهل‌بیت قدری سکوت کردند تا مرد شامی حسابی خود را خالی کند. سپس به او فرمودند: من فکر می‌کنم تو در این شهر غریب باشی. اگر جایی برای سکونت نداری، منزل ما متعلق به تو است. اگر به کسی بدهکاری، من بدهی‌ات را تقبل می‌کنم و می‌پردازم و اگر هزینه خورد و خوراک نداری من آب و غذایت را تأمین می‌کنم. وقتی آن حضرت با این همه لطف و محبت با او برخورد کردند که حتی در باور طرف هم نمی‌گنجید، مجذوب ایشان شد و گفت:‌ای پسر رسول خدا! اگر قبل از این ملاقات به من می‌گفتند بدترین افراد زیر این آسمان کیست، من از تو و پدرت نام می‌بردم. اما از الان به بعد شما را به‌عنوان بهترین‌ها معرفی می‌کنم.
بنابراین اگر بگوییم رمضان، مجمع کرم و کرامت و کریمان است به بیراهه نرفته‌ایم. خدای کریم، رمضان کریم، قرآن کریم و امام کریم، همه و همه نور امیدی هستند در دل بیقرار و مشتاق ما تا قدر این‌ماه عزیز را بیشتر بدانیم و از این همه کرم بهترین بهره‌ها را ببریم و هرگز از درگاه لطف و کرم الهی مأیوس نباشیم.