در نیایش، زنده باش

دعای روز هفتم‌
 خدایا مرا در این‌ماه بر روزه و شب زنده‌داری‌اش یاری ده و از لغزش‌ها و گناهانش دورم بدار و ذکرت را همواره روزی‌ام کن، به توفیقت ‌ای راهنمای گمراهان.
خداوند به عیسای مسیح وحی کرد:  ای عیسی!مرا بخوان و دعا کن.همچون غریقی که فریادرسی ندارد، ‌ای عیسی همواره در تنهایی‌ها به یاد من باش، بدانکه از ناله‌ها و نجواها خوشحال می‌شوم، در نیایش «زنده» باش نه «‌مرده»! در نیایش باید «قلب» را پیش خدا برد. این ظرف را باید پر از خدا کرد، باید خدا را فریاد کرد تا ناله به جایی برسد، تا «لبّیک» اجابتی از سوی پروردگار ‌آید، تا رخصت بار یافتنی به آن بارگاه، داده شود. همیشه به یاد خدا بودن، همواره متوجه مسئولیت و تعهد بودن، در همه جا خدا را حاضر و ناظر دانستن، با همه‌‌چیز خدا را دیدن، نسبت به تمام اعمال‌مان خدا را «بصیر» دانستن، نسبت به همه حرف‌هایمان، او را «شنوا» دانستن، خود را در همه حال، در محضر «اللّه » دیدن...این است معنای واقعی ذکر خدا، که سازنده است، بازدارنده از گناه است، دعوت‌کننده به طاعت است، عامل خوف و خشیت است، سبب‌ساز حضور قلب است. آنچه در این فراز، در دعای امروز از خداوند خواسته‌ایم، «دوام ذکر» است، نه فقط «ذکر»، همیشه به یاد خدا بودن و خدا را در یاد داشتن و عظمت و آگاهی و علم و بصیرت و شنوایی او را درنظر داشتن.نماز خواندن مهم نیست، باید اهل نماز بود.ذکر مرحله‌ای مفید نیست، ذکر مدام، سازنده است. خواجه عبداللّه انصاری در کتاب «صدمیدان» گفته است: فرق میان تفکر و تذکر آن است که تفکر «جستن» است و تذکر «یافتن» و تذکر سه چیز است، ‌به گوش ترس ندای وعید شنیدن، و به چشم رجا با منادی به وعده دوست نگریستن و به زبان نیازمندی، منت را اجابت کردن است.
(استاد جواد محدثی)