صنعت حمل‌ونقل هوایی ایران 42سال تحریم بوده و آسیب‌های زیادی را متحمل شده است؛ اما فعالان این صنعت، پریدن با بال‌های بسته را آموخته‌اند و اجازه زمینگیری کامل این صنعت را نداده‌اند. البته این به‌معنای عادی‌بودن شرایط صنعت هوایی ایران و فاصله نداشتن آن با روزهای اوج نیست و فقط از حفظ استمرار خدمت‌رسانی در یک صنعت استراتژیک حکایت دارد. صنعتی که 4دهه پیش به کشورهای زیادی پرواز مستقیم داشت و میانگین سنی ناوگان آن در منطقه بی‌رقیب بود؛ حالا ناوگانش به‌جز چند فروند هواپیمای برجامی، همگی دست‌دوم ایرلاین‌های دیگر کشورها و با میانگین عمر بالای 25 سال هستند. در حقیقت صنعت هوایی ایران با درک شرایط تحریم، قابل‌قبول است؛ اما در مقایسه با ایرلاین‌های منطقه، تقریباً حرفی برای گفتن ندارد. در این میان محمد محمدی‌بخش، رئیس سازمان هواپیمایی کشوری از واردشدن ۱۰فروند هواپیما با میانگین سنی ۱۵تا۲۰سال به کشور خبر داده و گفته است: اگر در دوره قبل، رئیس سازمان هواپیمایی بودم، هواپیماهای ATR صفر را نمی‌خریدیم؛ زیرا تقریبا همه کارشناسان صنعت هوانوردی این هواپیماها را مناسب شرایط اقلیمی ایران نمی‌دانند و می‌شد با آن پول، تعداد بیشتری هواپیماهای با سال ساخت 2005 یا 2010میلادی خریداری کرد. تمایل محمدی‌بخش برای خرید هواپیماهای رده خارج ایرلاین‌های خارجی به‌جای هواپیماهای نو و دست‌اول، شاید با شرایط یک صنعت هوایی تحریم‌زده و زمینگیر قابل‌قبول باشد اما عقل سلیم می‌گوید درصورت امکان، باید ناوگان هوایی کشور روزآمد باشد تا مقدمه بازگشت به بازار بین‌المللی حمل‌ونقل هوایی فراهم آید. از سوی دیگر، هواپیماهای ATR با مأموریت فعال‌سازی پروازهای داخلی در مسیرهای کوتاه و فرودگاه‌های شهرستان وارد کشور شدند و مزیت اقتصادی نیز داشتند؛ اما با توقف برجام و تناقض در سیاستگذاری‌های صنعت حمل‌ونقل اجرای این مأموریت نیز ناکام ماند.
ارتفاع‌سنج صنعت هوایی
در همینه زمینه :
