بازگشت به دو‌قطبی سنتی

سعید مروتی، روزنامه‌نگار

در لیگی که سطح کیفی‌اش آشکارا پایین‌تر از ادوار گذشته است، پس از سال‌ها رقابتی نفس‌گیر میان سرخابی‌های پایتخت شکل گرفته و استقلال و پرسپولیس از رقبایشان فاصله گرفته‌اند. نزدیک‌ترین رقیب، سپاهان اصفهان است که زیادی امتیاز از دست داده و بقیه تیم‌ها هم بسیار بعید است امکانی برای تهدید ۲ تیم صدرنشین داشته باشند. استقلال مجیدی با هر کیفیتی که هست همچنان بردهای متوالی به‌دست می‌آورد. حتی اگر در ۲ بازی پیاپی(در حذفی و لیگ) مقابل تیم‌هایی نه چندان قدرتمند ۴‌بار تیر دروازه‌اش به لرزه دربیاید و بهترین بازیکن زمین دروازه‌بان‌هایش باشند. البته آنها بعد از مدت‌ها در مقابل تراکتور خوب و سرحال بودند. فوتبال مثل هر ورزش دیگری معطوف به نتیجه است و با توجه به امتیازاتی که استقلال جمع کرده، مجیدی نمره قبولی می‌گیرد، حتی اگر به‌عنوان سرمربی هنوز هم رفتارهایی آماتوری از او سر بزند و مقابل هر انتقادی، واکنش‌های متفرعنانه‌ای نشان دهد، و حتی اگر تعداد بازی‌های واقعا خوب استقلال در فصل جاری کمتر از انگشتان یک دست باشد. مهم ۳امتیاز است که به‌دست آوردنش برای آبی پوشان تبدیل به عادت شده است. وقتی صدرنشین هستی و مدام می‌بری، می‌توانی با نتایج، دهان منتقدانت را ببندی. طرفداران فوتبال زیبا هم می‌توانند نزدیک به یک‌دهه حسرت به جامی را به یاد بیاورند و به تیم نتیجه‌گرایی که گاهی هم بخت و اقبال شاملش می‌شود، بیشتر احترام بگذارند.

  سرخ‌ها در یک قدمی صدر
در یک قدمی صدر، پرسپولیس قرار دارد. شاگردان یحیی گل‌محمدی خوب امتیاز جمع کرده‌اند(بیشتر از آنچه سال گذشته در پایان هفته هجدهم به‌دست آورده بودند) و فقط نتایج عالی استقلال در هفته‌های متوالی و البته ۲امتیاز کذایی بازی با گل‌گهر باعث شده تیم‌های اول و دوم لیگ، فاصله‌ای ۳ امتیازی با یکدیگر داشته باشند. پرسپولیس در فرم نه چندان جالبش در نیم‌فصل اول و با انبوهی از مشکلات مدیریتی، که رقیب سنتی گرفتارش نبود، بیشتر چوب امتیاز از دست دادن مقابل تیم‌های پایین جدولی (چون هوادار و پدیده) را خورد. البته هوادار چند هفته‌ای است که بهتر نتیجه گرفته و در آخرین بازی‌اش هم سپاهان را متوقف کرد ولی روز بازی با پرسپولیس تیمی بود که به‌نظر می‌رسید همچنان در حال و هوای لیگ یک، نفس می‌کشد و هنوز آماده رقابت در لیگ نیست. از دست دادن ۲امتیاز مقابل هوادار، حتی با وجود گلی که به جای سر با دست وارد دروازه شد، دور از ذهن بود. از آن بدتر و ناامید‌کننده‌تر بازی با تیم فانوس به‌دست پدیده بود. بازی‌های روی کاغذ راحتی که اگر پرسپولیس برده بود، جای تیم‌های اول و دوم جدول عوض شده بود. از آخرین باری که رقبای سنتی فوتبال ایران این‌چنین با فاصله‌ای اندک از یکدیگر برای قهرمانی کورس گذاشته بودند زمان زیادی می‌گذرد. روال این سال‌ها ارتفاع گرفتن پرسپولیس و تلاش دیرهنگام استقلال بود، بی‌آنکه در نهایت بالای جدول از سرخی بیرون بیاید. حالا رقابت شانه‌به‌شانه استقلال و پرسپولیس از جذابیت‌های لیگ برتر است. 

  فاصله طبقاتی
دور برگشت تازه شروع شده و هنوز بازی‌های زیادی تا شناسایی قهرمان باقی مانده است. فعلا سرخابی‌ها میخ خود را در بالای جدول محکم کوبیده‌اند. در فوتبال هر اتفاقی ممکن است ولی هم‌اکنون بعید به‌نظر می‌رسد تیمی بتواند فاصله طبقاتی شکل گرفته در این هفته‌ها را بر هم بزند. داربی پایتخت هم که در آخرین روزهای سال برگزار می‌شود، احتمالاً حساس‌ترین داربی همه این سال‌ها خواهد شد. استقلال و پرسپولیسی که با کمترین نوسان شانه‌به‌شانه یکدیگر گام برمی‌دارند و گویی به نخستین دوره لیگ برتر بازگشته‌ایم؛ به زمانی که پرسپولیس و استقلال تا هفته پایانی دوشادوش هم پیش می‌رفتند و نتایج بقیه تیم‌ها در مقابلشان بیشتر از آنکه روی سرنوشت خودشان اثر داشته باشد، مسیر قهرمانی را برای سرخابی‌ها هموار یا پرسنگلاخ می‌کرد. از دومین فصل لیگ برتر فوتبال سپاهان در مقام مدعی ظاهر شد و فوتبال ایران را از دوقطبی استقلال و پرسپولیس خارج کرد. با گذشت نزدیک به ۲دهه از آن روزها به همان دوقطبی قدیمی بازگشته‌ایم. با د‌ور شدن سپاهان از کورس قهرمانی، فعلا تیم دیگری هم وجود ندارد که بتواند سیمای صدر‌نشین را از قرمز و آبی به رنگ دیگری دربیاورد. اگر سپاهان برنخیزد(که کارش با تساوی مقابل هوادار سخت‌تر شد) یا استقلال بعد از یک‌دهه رنگ جام را به‌خود خواهد دید یا پرسپولیس ششمین قهرمانی پیاپی خودش را در لیگ برتر جشن خواهد گرفت؛ لیگی که سرانجام به همان دو‌قطبی سنتی فوتبال ایران بازگشته و یادآور فوتبال باشگاه‌های تهران در دهه۶۰ است که این خودش داستانی دیگر است.