تجربه تازه،نقش‌ متفاوت

حامد قریب- روزنامه نگار

همه ما مریم سعادت را از فعالیت هایش در نمایش‌های عروسکی می‌شناسیم، بازیگری که در عرصه تئاتر شخصیت‌های ماندگاری را خلق کرده و حالا در جشنواره فیلم فجر در فیلم سینمایی «شب طلایی» حضور دارد. سعادت می‌گوید که همیشه به‌دنبال نقش‌های چالش‌برانگیز و متفاوت و دنیایی که از آن وارد هنر شده، هنر نمایش بوده است.
سعادت درباره همکاری‌اش با یوسف حاتمی کیا می‌گوید و اینکه چطور شد بازی در این نقش را پذیرفته است، وی توضیح می‌دهد: «بیشتر از اینکه یوسف حاتمی کیا را بشناسم، از نقشی که به من پیشنهاد شده خوشحال بودم. به‌خاطر روحیه‌ای که از کار با کودکان دارم، نقش را پذیرفتم و گروه هم به دلم نشست و همکاری خود را شروع کردم. به جرأت می‌توانم بگویم که تا به امروز، هیچ کاری را به اندازه این گروه دوست نداشتم. برای اینکه بچه‌های بسیار شریف و دوست داشتنی بودند و فضای کار آنقدر دلنشین بود که کارکردن با آنها اصلا برایم سخت نبود.»

سعادت همچنین از انتخاب‌های یوسف حاتمی‌کیا به‌عنوان کارگردان فیلم اولی دفاع می کند و می‌گوید: «این کارگردان جوان، با فکر و برنامه صحیح کارها را پیش برده و فیلمش علاوه بر اکران در جشنواره، در نمایش عمومی هم مورد استقبال قرار می‌گیرد، حاتمی کیا اصولا کارگردانی است که توانست با تمام عوامل گروه ازجمله بازیگران تعامل خوبی داشته باشد.»
این بازیگر در ادامه از چالش هایش برای انتخاب نقش‌ها می‌گوید: «هرکسی سلیقه و عقیده خاص خود را در انتخاب نقش دارد و من از ابتدا به دنبال نقش‌های چالش‌برانگیز و متفاوت بودم. به‌صورتی که اگر 2 نقش طنز بازی می‌کردم، تمام تلاشم این بود که به سراغ تجربه نقش‌های دیگر بروم؛ اگر چندبار نقش مادر مهربان را بازی می‌کردم، سعی داشتم در ادامه به‌دنبال نقش‌های منفی بروم. البته دلیل حضور کمرنگ من در نقش‌های منفی این بوده که این نقش‌ها کم به من محول شده است. در واقع استدلال آنها این بود که چهره من مهربان است و بیشتر برای نقش‌های مثبت مناسبم. به همین دلیل بیشتر در غالب یک مادر مهربان، دلسوز و یک زن خانواده جا افتاده‌ام.»
این کارگردان تئاتر، با بیان این مطلب که «خدا را شکر می‌کنم، به‌عنوان بازیگر کارم را در تئاتر و سینما شروع نکردم» توضیح می‌دهد: « نخستین کارم عروسک گردانی بود. من عروسکی را نمایش می‌دادم و خودم نشان داده نمی‌شدم. این کار باعث ایجاد یک فروتنی در آدم می‌شود که با شکل بازیگران دیگر فرق می‌کند. بسیاری از بازیگران، دوستان صمیمی من هستند. کسانی که در آن دهه فعال بودند، تربیت و آداب دیگری برای کار کردن داشتند؛ آن زمان راه‌ و رسم به‌گونه دیگری بود و ما سلبریتی نداشتیم. به‌خصوص که همه از تئاتر آمده بودیم و بیشترین تلاش را در کار داشتیم که کیفیت بالایی داشته باشد. بعد که تمام می‌شد با اینکه طبیعتا کارگردان نقش به‌شدت مؤثر و تأثیرگذاری در آن کار داشت، انگار ما هم بار سنگینی را زمین گذاشته بودیم. از کسی ایراد نمی‌گیرم، چون شاید آن زمان این مد بود و الان مد چیز دیگری است.»