تاوان برخورد صفر و صدی

بدون تعارف نخستین حضور تیم ملی فوتبال بانوان کشورمان در جام ملت‌های آسیا چندان موفقیت‌آمیز نبود. دختران ایرانی در نخستین بازی با درخشش زهره کودایی، دروازه‌بان تیم کشورمان یک امتیاز از هند گرفتند، اما در 2 مسابقه بعدی برابر چین و چین‌تایپه متحمل شکست‌های سنگین 7 و 5 گله شدند. این 2 شکست دردناک که باعث حذف تیم کشورمان شد، انتقادهای زیادی را هم از این مجموعه به همراه آورد. شاید به‌دلیل برخی محدودیت‌ها و نیز کمبود امکانات و تجربه کسی انتظار کسب نتایج فوق‌العاده از سوی این تیم را نداشت، اما این عملکرد ضعیف هم بسیار دور از انتظار بود. در نتیجه بعد از حذف زودهنگام تیم کشورمان، بحث‌ها کمی جنبه فنی‌تر پیدا کرد و ناظران با تکیه بر مسائل فنی و بدنی، به نقد عملکرد بازیکنان و مربیان پرداختند.
درحقیقت می‌توان گفت بیشترین چیزی که به فوتبال زنان لطمه می‌زند، برخوردهای صفر و صدی با این مجموعه است. جالب نیست که تیم ملی بانوان را برای مدت‌های طولانی رها کنیم و بعد در آستانه یک تورنمنت یا بازی مهم، همه توجه دریغ‌شده از آنها را پایشان بریزیم. یک سال پیش شاید اصلا خیلی از مخاطبان فوتبال نمی‌دانستند چنین تیمی وجود دارد، اما بعد از بازی با اردن و نخستین صعود به جام ملت‌های آسیا، ناگهان همه نگاه‌ها به سمت این زنان چرخید. شبکه‌های اجتماعی به تسخیر تیم دختران ایران در آمد، تمام مسئولان فدراسیون و حتی تیم ملی مردان به مراسم بدرقه آنها رفتند، مقامات سیاسی و دولتی پیام دادند و خلاصه فضایی ایجاد شد که انگار این تیم قرار است در جام ملت‌ها معجزه کند. در نهایت اما چنین اتفاقی رخ نداد و وقتی همه نگاه‌ها به شکل اغراق‌آمیز به تیم زنان دوخته شده بود، آنها نتایج ناامیدکننده‌ای گرفتند.
مثل همیشه راه نجات در تعادل است. نه باید این تیم را به‌طور کامل فراموش کرد، نه باید سر بزنگاه‌ها با توجه افراطی، توقعات عجیب و غریب از تیم بانوان به‌وجود آورد. اگر واقعا دل‌تان برای این تیم می‌سوزد، همین حالا که حذف شده‌اند آنها را دریابید، امکانات در اختیارشان قرار بدهید، خبر کار کنید و نشان بدهید مهم هستند. این توجه ضمنی مستمر، خیلی بهتر از فضای کاریکاتورگونه‌ای است که ناگهان در رویدادهای خاص به‌وجود می‌آید و معمولا هم نتایج ناامیدکننده‌ای دارد.